خطابه ی کفر

“پس خدا آدم را به صورت خویش آفرید”
تورات، سفر پیدایش، آیه ی 28 باب اول

مرا به جرم کدام معصیت

به دوزخ زیستن

کفاره مقرر داشتی؟

گناه من همه پارسایی بود و

دست به سینگی دراطاعت مطلق.

***

هم از بیم آتش عقبی

عصیان را در نهاد، نهان داشته بودیم؟

یا اولوالعزمی تو

تلقین ِ بی یقینی زیرکانه بود

و استیلای تو بر بسیط کون و مکان

مگر ترفندی فریبنده.

****

اذان ِ اناالحق را گلو به تیغ می کشند

زیرا که تو

یگانه خداوندگار جهان بودی.

آن سوی میزان عدل

فقدان ِ ثقل ِ رقیب

ترجمان ِ واقعه می شد:

که تو اقتدار ِ مطلق ِ کهکشان بودی.

نفس ِ دانستن

وجسارت ِ پرسیدن، حتا ـ

عقوبتی گران داشت:

زیرا که تو تنها کمال ِ عقل زمان بودی.

***

عصیان را در نهاد ِ جان پنهان می کنیم

مباد

قدیسان تو با حربه ی عصیان ِ کفر

پشتاپس دامهای جهل

در کمین باشند.

***

هلا لایزالی دسیسه یی شگرف!

اگرم به گناه هشیاری

جزای جهنم مقدر است،

به چه نیت

پس

تو خود، الگو به هیات خویشم بریده یی؟

به چه نیت، پس…؟

تیبوران 10 نوامبر 2004