پر پروانه هایی را که دور سرم می چرخند را می گیرم تا شاید بتوانند مرا از روی زمین بلند کنند ولی با خنده ی بلندی به خودم می خندم که چطور انتطار دارم این پروانه های رنگی این کار را بکنند. لیوان شراب را به سلامتی مارسیا بلند می کنم تا فضای درونم کمی تلطیف تر بشود. ابرهای گذری از جزیره را صدا می زنم تا راه رفتن شان را از داخل خانه ام عبور دهند.
این روزها هر کاری که دلم می خواهد انجام می دهم چون به جادوی بزرگی دست یافته ام که توان حتی به کلمه رساند نشان را هم در خودم نمی ببینم. اصلن چرا باید به زبان بیاورم وقتی این همه آسان پیچک درونم را باز می کند و کاری می کند که حس کنم راه نفس کشیدنم بازتر شده.
اصلن اجازه بدهید راحت تر حرف بزنم. این روزها حس می کنم خرفتی منگی را که در خودم داشته ام در حال دور انداختنش هستم. خواهش می کنم یک وقت فکر نکنید که به خودخواهی درونی رسیده ام و دلم نمی خواهد پوست درونم را بیرون بیاندازم و مثل دلقک های نمایش های محلی پیش و پا افتاده در حال نقش بازی کردن هستم. هر روزی که از تنهایی ام می گذرد حس می کنم قوی تر از روز قبل تنهایی ام شده. رویاهایم پخته تر شده اند و دیگر به حداقل هایی راضی شده ام که کفاف زندگی ام را می دهند.
به خوبی می دانم دنیا این روز بیشتر از سالها قبل ترسناک تر شده ولی هنوز تا به عصر حجر برسیم وقت کافی برای من باقی مانده که اوقاتم را جور دیری بگذرانم. سراب هایی که در بیابان برهوت زندگی ام می دیدم به کلی محو شده اند چون خودم با قدرت پاک شان کرده ام. این روزها رویین تن نشده ام. هنوز انقدرها احمق نشده ام که خودم را فریب بدهم. هنوز می دانم که جاده های یک طرفه دیگر وجود ندارند.
این روزها از دایره عادت گذشته ام خارج شده ام. به جاده ای پا گذاشته ام که اصلن به هیچ عنوان بی انتها نیست. مگر کره ی زمین بی انتهاست. هنوز می توان کمتر از هشتاد روز تمام دنیا را گشت و به سر خط اول برگشت ولی به خودم می گویم کافی ست هر روز رنگ تازه ای به زندگی ام بزنم تا خودم را راضی بکنم که امروزم حتمن با روز قبلم فرق دارد. مگر ما آدم ها نمی دانیم که می توانیم خودمان را گول بزنیم؟ ولی این روزها سعی می کنم خودم را گول نزنم بلکه با واقعیت های روبرویم صادقانه تر برخورد کنم.
این منی که از خودم شناخته ام با من چند ماه پیشم زمین تا اسمان فرق دارد. باور کنید آقا و خانم محترم!!!
