این برگردانی است بوسیله پیاله‌چی از مقاله اخیر آقای «جِیمز بِسِر» که در سایت «جوئیش ویک» به انتشار رسید.
————————–
داشتم اخبار مربوط به مسئله اتمی ایران را دنبال میکردم که نگاهم افتاد به گزارشی از هارتض با نقل قولی از رئیس جدید سازمان اطلاعات ارتش اسرائیل حاکی از این که ایران میتواند “ظرف یکی دو سال” سلاح اتمی داشته باشد.
خُب، شاید. [با گفتن شاید] حتی لحظه‌ای هم قصدم این نیست که خطر یک ایران اتمی و یا دقیق بودن سخنان سرلشگر آویوْ کوچاوی را انکار کنم. چون همانطور که ویکی لیکس هم نشان داده، حتی آن دولت هایی در منطقه که مطلقا هیچ فایده ای در وجود اسرائیل قائل نیستند نیز آرزو دارند که یک کسی – هرکسی، [فرق نمیکند] – بردارد ترتیب ایران را ، که آنان به آن به مثابه یک خطر حیاتی مینگرند ، بدهد.
ولی بیایید صادقانه صحبت کنیم. آیا رهبران اسرائیل نمی بینند که دیگر اعتبار [سخنان]شان دچار اشکال است؟
جمع همه این پیش بینی هایی که تابحال در باره این که کِی ایران به یک سلاح هسته‌ای قابل استفاده دست خواهد یافت کرده‌اند کافی است که کله آدم را منفجر کند.
مجله اینترنتی سالون اخیرا مقاله‌ای با عنوان «فهرست پیش بینی های غلط» منتشر کرد که در آخرش نوشته بود “در طی سال های متمادی بر اساس پیش بینی های دولت های گوناگون اسرائیل ایران قرار بوده که تا اواسط دهه ۹۰ — یا تا سال ۱۹۹۸، ۱۹۹۹، ۲۰۰۰، ۲۰۰۴، ۲۰۰۵، و بالاخره ۲۰۱۰ به بمب اتمی دست یابد. حالا نیز آخرین پیش بینی هایشان آن تاریخ را در سال ۲۰۱۱ یا ۲۰۱۴ مرقوم میدارد.”
اخیرا مایر داگان رئیس سابق موساد در روزهای پایانی دوره خدمتش زودترین موعد را به سال ۲۰۱۵ چسباند با این توضیح که ظاهرا تحریم ها – وشاید هم ویروس رایانه‌ای استاکس نت – باعث عقب افتادن برنامه اتمی ایران شده. از قرار معلوم اظهارات ایشان شدیدا نخست وزیر بنیامین نتنیاهو را عصبانی کرد، چرا که اگر کسی از او بپرسد ایران ۵ دقیقه دیگر صاحب بمب اتمی خواهد شد. (داگان بعدا آنقدر تحت فشار نتنیاهو قرار گرفت که گفته خود را پس گرفت).
ببینید، تصور اینکه بمب اتمی در اختیار یک عده دیوانه متعصب در تهران باشد بسیار ترسناک است. چرا که هم برای اسرائیل، هم برای کشورهای دیگر منطقه که ایران میخواهد بر آنان تسلط داشته باشد، وهم برای منافع آمریکا خطرناک است.
ولی اشکال اینجا است که، حالا تخفیف هم می‌دهیم در این گفته که، اعتبار کلام آنانی که جدی‌ترین هشدارها را در رابطه با ایران صادر کرده و میکنند ضایع است. اصلا این همه اشتباهاتی که در گفته ها و پیش بینی های اغراق آمیز نسبت به برنامه اتمی ایران و تهدید ضمنی آن وجود داشته این شک را ایجاد میکند که شاید قصد اصلی از این صحبت ها فرا افکنی از معضل های دیگر مانند مذاکرات متوقف شده صلح اسرائیل و فلسطین است.
این سلسله بی پایان پیش بینی های هولناک نه تنها هیچ کمکی به پیش آوردن یک سیاست عملی و عاقلانه نمیکند، بلکه این گمان را نیز معتبرتر میکند که برنامه و هدف آغاز جنگی دیگر است.
بله، یک ایران اتمی مشکلی است بزرگ، ولی همچنان معضل کره شمالی و پاکستان که هر دو بمب اتمی دارند و نیز دولت هایی به اندازه کافی دیوانه که از آن استفاده کنند. ( و یک پاکستان بی ثبات و هرج و مرج زده، با در بر داشتن این امکان که بمب های اتمی‌اش بدست اسلامیون افراطی بیافتد که والاترین هدفشان نابود کردن اسرائیل است، بزرگترین خطری است که اسرائیل با آن روبرو است).
با این همه کسی صحبت از تاختن به جنگ با آن دو کشور نمی کند. می کند؟ و هم اینکه تلاش هایمان برای کنترل برنامه های اتمیشان در طیفی مابین بی‌ثمر و هیچ بوده و هست. با اینحال اغلب این خطر ایران اتمی است که بزرگتر و آنی تر از خطر این دو کشور که همینک بمب اتمی دارند جلوه داده می‌شود، آنهم همراه با این تلقین که تنها راه چاره اقدام نظامی است.
بله، نگران ایران باشید و برای مهار کردن بلندپروازی های اتمی‌اش استراتژی هایی بیاندیشید. ولی پیش بینی های متناقض و هشدارهای اغراق‌آمیز دنیا را قانع نخواهد کرد که ایران اتمی مشکلی واقعی است. بلکه برعکس آنانی را که مدام هشدار می دهند مشکوک تر جلوه خواهد داد. و چنان هم خواهد بود این بیخیالی آشکار جامعه یهودی نسبت به بحران تکثیر سلاحهای اتمی در نقاط دیگر دنیا بخصوص در جاهایی که در آن – مثال هایمان را با پاکستانی های بی‌پروا شروع کنیم – تکثیر سلاحهای اتمی میتواند تاثیر عظیم و خوفناکی بر روی اسرائیل داشته باشد.
منبع فارسی
