این شعر که در سال ۲۰۰۵ برای اولین سرود ملی ایران نوشته شده حاکی از یک وحدتی است که همه ما ایرانیان خواستار آن هستیم و به آن دست خواهیم یافت.
مقایسه تحولات اخیر جهان عرب و ایران طبیعی است ولی از لحاظ مقطع زمانی و بلوغ اجتماعی تفاوتهای اساسی وجود دارد که نوشتارهای اخیر به آن پرداختهاند. ولی در مورد نتیجهگیری از این برسیها باید دیدگاهی فرانگر داشت. تحولات دنیا همه ملتها را در بر خواهد گرفت و ایران نیز به صورتی کاملا مختص خود از بحرانهای اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و اعتقاداتی خواهد گذشت. در نهایت: “ایران مرکز انوار گردد. این خاک تابناک شود و این کشور منوّر گردد و این بی نام و نشان شهیر آفاق شود و این محروم محرم آرزو و آمال و این بی بهره و نصیب فیض موفور یابد و امتیاز جوید و سرافراز گردد.” – حضرت عبدالبهأ
وطن ای هستی من
شور و سرمستی من
جلوه کن در آسمان
همچو مهر جاودان
بشنو سوز سخنم
که همآواز تو منم
همهی جان و تنم
وطنم وطنم وطنم وطنم
بشنو سوز سخنم
که نواگر این چمنم
همهی جان و تنم
وطنم وطنم وطنم وطنم
همه با یک نام و نشان
به تفاوت هر رنگ و زبان
همه با یک نام و نشان
به تفاوت هر رنگ و زبان
همه شاد و خوش و نغمهزنان
ز صلابت ایران جوان
ز صلابت ایران جوان
ز صلابت ایران جوان