اگر برای آزادی فردی نمیجنگیم…اگر برای حقوق زنان بلند نمیشویم.
.اگر برای رفاه اجتماعی نسبی اعتراض نمیکنیم…
اگر برای آزادی مطبوعات فریاد نمیکشیم…
اگر چشمانمان را بر دزدی از سرمایههای ملی بسته ایم…
اگر جرات حرکتی برای مبارزه علیه ظلم به اقلیتها نداریم…
حدآقل در مقابل اعدام فرزندان دلیر، پاک و با غیرت این آب و خاک بایستیم
…آنها برای اعتراض به همه موارد بالا که من و شما برایش هیچ کاری نمیکنیم به چنگ این جانوران وحشی افتادند…
چشمان مجید توکلی ها…نسرین ستوده ها…زندانیهای گمنام…پای اعدامی ها..از لابلای پنجریه کوچک سلول..به ما نگاه میکند
بیش از صد سال است که زور دیکتاتورها بر جرات و همّت ایرانی چربیده است……
آیا آماده آن هستیم که برای حد آقل آزادی و حقوق مدنی بهایی بدهیم..؟؟
