Chain of Poems on Hug
۱ – به مناسبت روز ولنتاین ، روزعشق و بوس و آغوش :
قیامت باشد آن قامت در آغوش/ شراب سلسبیل از چشمه نوش
غلام کیست آن لعبت که ما را/ غلام خویش کرد وحلقه درگوش
پری پیکربتی کزسحر چشمش/ نیامد خواب درچشمان من دوش
نه هر وقتم به یاد خاطر آید/ که خود هرگز نمیگردد فراموش :
سعدی
مژده وصل تو کو کز سر جان برخیزم
طایر قدسم و از دام جهان برخیزم
به ولای تو که گر بنده خویشم خوانی
از سر خواجگی کون و مکان برخیزم
یا رب از ابر هدایت برسان بارانی
پیشتر زان که چو گردی ز میان برخیزم
بر سر تربت من با می و مطرب بنشین
تا به بویت ز لحد رقص کنان برخیزم
خیز و بالا بنما ای بت شیرین حرکات
کز سر جان و جهان دست فشان برخیزم
گر چه پیرم تو شبی تنگ در آغوشم کش
تا سحرگه ز کنار تو جوان برخیزم
روز مرگم نفسی مهلت دیدار بده
تا چو حافظ ز سر جان و جهان برخیزم : حافظ
گفتند فرود آی ز اوج مه و پرویز
بر خود زن و با بحر پر آشوب بیامیز
با موج در آویز نقش دگر انگیز تابنده گهر خیز
من عیش هم آغوشی دریا نخریدم
آن باده که از خویش رباید نچشیدم
از خود نرمیدم ز آفاق بریدم بر لاله چکیدم : اقبال لاهوری
مرا که شیشه ی دل در زیارت سنگ است
کجا دماغ می ناب و نغمه ی چنگ است
مرا که شغل هم آغوشی است با زنار
اگر به سبحه دهم دست_ دوستی ننگ است : عرفی شیرازی
نسیمی به دل میخورد روحپرور/ نسیمی دلاویز چون بوی دلبر
نسیمی چو انفاس عیسی مقدس / نسیمی چو دامان مریم مطهر
نسیمی ست شبها به گلشن غنوده/ زگل کرده بالین وازسبزه بستر
بر اندام او سوده ریحان و سنبل/ در آغوش او بوده نسرین وعنبر
غلط کردم از طرف بستان نیاید/ نسیمی چنین جانفزا و معطر
نسیم بهشت است و دارد نشانها/ ز تفریح تسنیم و ترویح کوثر :
هاتف اصفهانی
شبها به کنج خلوتم آواز می دهند
کای خفته گنج خلوتیان باز می دهند
گوئی به ارغنون مناجاتیان صبح
از بارگاه حافظم آواز می دهند
وقتی همای شوق مرا هم فرشتگان
تا آشیان قدس تو پرواز می دهند
ساز سماع زهره در آغوش طبع تست
خوش خاکیان ، که گوش به این ساز می دهند : شهریار
شکسته جلوه ی گلبرگ از بر و دوشت
دمیده پرتو مهتاب از بناگوشت
مگر به دامن گل سر نهاده ای شب دوش؟
که آید از نفس غنچه بوی آغوشت
میان آنهمه ساغر که بوسه می افشاند
بر آتشین لب جان پرور قدح نوشت
شراب بوسه من رنگ و بوی دیگر داشت
مباد گرمی آن بوسه ها فراموشت : رهی معیری
ترا می خواهم و دانم که هرگز
به کام دل در آغوشت نگیرم
توآن جادرهوایی صاف و روشن
من این کنج قفس مرغی اسیرم : فروغ فرخزاد
به شهرخود زمینگیرم توکردی
چو مجنون ، پا به زنجیرم توکردی
جوان بودم که خواهان تو گشتم
خدا پیرت کند، پیرم تو کردی
کجایی؟ درچه حالی؟ باکه هستی؟
به خوابی؟ هوشیاری؟ یا که مستی؟
شنیدم رفته ای سوی رقیبان
فراموشت شده مهر حبیبان
شدی از بوی آغوش که مدهوش؟
که آغوش مــرا کردی فراموش
نعیم پوپل : سراینده ، آهنگساز و خواننده ی کهنسال افغانی
همچو نیلوفر مپیچ ایدل به شاخ نسترن
رهنشین چون لاله شو، فصل هم آغوشی گذشت
در غزل هم «آتشی» نقش مجزا میزند
گرچه عمر ما همه در شیوه «یوشی» گذشت : منوچهر آتشی
من همره تو ، به روی شبنم ها
ا فکنده رها ، تما می تن را
در عطر تو و حریم آ ن آ غوش
برچیده ، شکوفه ا ی ز گلشن را : دکتر منوچهر سعا دت نوری
خوشا ا یا م_ عشق و آ ن شبا نه
که ا و ، هر لحظه در آ غو ش جا د ا شت
و شا د ی آ فر ید ، ا و ،د لبر ا نه
به هنگا می که غم ، بر د و ش جا د ا شت :
دکتر منوچهر سعا د ت نوری
تو جای ات درکنار و نزدما بود/چرا رفتی به کنجی سرد وخا موش
و نام_ تو کلام_ شهد_ ما بود/ نخواهی شد ز دل ، هرگز فراموش
به کوی_ عشق اگر کا ونده بود یم/ نگا ه ات شد دلیل ما به کا وش
بسا اسرار_دل برتو گشودیم/ شد یم در شادی وغم ، با تو همد وش
و می ما ند همیشه جا ود ا نه / تما م_ حرف_ تو آ ویزه ی گوش
و گفتی عشق دارد ا ین نشا نه / که می سا زد به پا ا عجا ز آغوش
تو جا ی ات نزد ما آغوش ما بود/ کنا ر سینه ای ازعشق پرجوش
شراب بوسه ی تونوش ما بود/کزان بودیم بسی سرمست ومدهوش
کجا بیرون رود یا د_تو از دل/ که با یا د تو باشیم شاد و د لخوش
عجب عشق ات به دل افکنده منزل/نخواهی شد زدل،هرگزفراموش:
دکتر منوچهر سعا دت نوری
بیست و هفتم فروردین ١٣٨٤
٢ – به مناسبت ۲۵ بهمن ، روز پشتیبانی از مبارزات آزاد یخواهانه ی مردم مصر:
خشم ایران بربساط جور و کین بنیان کن است
توفش ایرانیان چون پیچ و تاب ِ بهمن است
گرچه کین در راه عشق افکند ، سنگ و خاره سنگ
مُشتِ مردم گـُرز پولادین و پُتکِ آهن است
ما جُز آزادی نمی خواهیم و انسان باوری
نظم استبداد دین با نوع انسان دشمن است
ملت ایران براین دشمن ظفر یابد به جهد
شاهد ِما خون ِ ما بر پرچم ِ پیراهن است
کاروان زین تیرگی ره می بَرَد تا روشنی
منزل آزادگان ، کی ظلمت اهریمن است؟
آنچه در بند است آزادی ست زیر تیغ شرع
وآن که شرح خواری اش در وصف ناید میهن است
گرچه ره دشوار و شب دیجور و دشمن خانگی ست
رنج بر دل ها به جُرأت بَر که فردا روشن است
آنچه می سوزد پس ِ پُشت تو ، زنجیر است و دار
وآنچه بگشاید فراپیش تو آغوش من است
آدمی ابرام اگر ورزد در آزادی ، بسا
قلعه ها را رخنه و دیوارها را روزن است: محمد جلالی (م. سحر)
چهار شنبه ۲۰ بهمن ۱۳۸۹
بر بام های روشن بهمن/ بیست و پنج کبوتر خوشرنگ
با گلویی خوشبو/ آوازی از جنس نور می خوانند
و این زمین و آسمان/ به دل دل کبوتران دل سپرده است
آغوش سبز خویش به پرواز کبوتران/ گشوده است
نگاه کن / تمام کودکان جهان برای تماشا
به بام رفته اند : محمود کویر
پنجشنبه ۲۱ بهمن ۱۳۸۹
xxx
