تو سی و دو سال گذشته عربستان (ملک طلق خانواده سعود) و نظام پر برکت (مالک ایران و ایرانیان) مشغول جنگ اعلام نشده بوده اند. تقریباً سر نخ همه بلواهای دینی و فرقه ای و نژادی در منطقه، و یه تُک پا آنورتر، به دعوا بین این دو نظام غیر منتخب میرسه.
از سنی و شیعه کُشی یومیه در پاکستان گرفته تا دیگر وحشیگریها در افغانستان و عراق و حتی سودان در آفریقا، تا موش دوانی در شیخ نشینهای تازه تأسیس داده شده در حوزه خلیج فارس و لبنان و الی آخر.
دیروز در واکنش به قر و لند وحوش غیر منتخب اسلامیست در ایران که از دخالت نظامی عربستان برای سرپا نگاهداشتن یک رأس اخی عین خودشون غیر منتخب در بحرین تُرش کرده اند، یکی از مقامات عربستان گفته:
“بیانیه نمایندگان مجلس ایران نمونه ای از دخالت عمدی این کشور در امور کشورهای منطقه و نادیده گرفتن استقلال و تمامیت ارضی آنها است.”
با در نظر گرفتن ماهیت اصلاح ناپذیر و وحشی هر دو طرف نزاع، چاره ای جز واکنش به اینصورت نیست که: حدود پانصد سال پیش عبدالرحمن جامی گفته: “کآمد ز نزاع سنی و شیعه قی ام”، اکثریت مردم گرفتار این حالت تهوع هستند، بس است، مردم آزادی میخواهند، آزادی، دست خر کوتاه!
