پس از من،
تو در تلاطم ناگزیر
هنوز
ادامه خواهی یافت
– چند لختی اگر چه فقط بیش -.
می خواهم اما،
ای یادمانِ سفرهای آبله پا،
به خاطره خوب بسپاری:
من،
خود در غیاب خودم،
آن موجم
در آبلرزه‌های دلهره هات،
که ننشینم زپای
تا به ساحل آرامش ات نبرم
حتّی اگر به دوش نعش خویش.
و این
واپسین خطابهی من در آستان معبد توست،
ای با من آمده شانه به شانه این همه راه
ای با من شریکِ سال‌های آن همه آه.
*******
لوس آنجلس – ۱۷ مارس ۲۰۱۱
جهانگیر صداقت فر
