کلّه کدو ، تو کوچه/ یه مورچه ی سیاه دید
یواش نشست کنارش/ یِه فکری کرد و خندید
یه دونه پوست تخمه/ گذاشت کنار دیوار
به مورچه گفت : بفرما/ بیا غذات رو بردار
موچه هِه دید که تخمه/ یِه پوسته ، مغز نداره
لجش گرفت و پرسید : این آشغالا ناهاره ؟ !
کلّه کدو می خندید/ مورچه هه شد دیوونه
یِه گاز محکم از پاش/ گرفت و رفت تو لونه :
چو کشکین بخوردند می خواستند/ زبانها به زمزم بیاراستند
زن پیرگفت ارمی ات آرزوست/می است ویکی نیزکهنه که دوست
بریدم کدو را که نوبد سرش/ یکی جام کردم نهادم برش
بدو گفت بهرام چون می بود/ ازان خوبتر جامها کی بود
زن پیر رفت و بیاورد جام/ ازان جام بهرام شد شادکام: فردوسی
مرد که خودپسند شد همچوکدو بلند شد
تا نشود ز خود تهی پر نشود کدوی او : مولوی
چو درد گیرد دندان تو عدو گردد
زبان تو به طبیبی بگرد او گردد
یکی کدو ز کدوها اگر شکست آرد
شکسته بند همه گرد آن کدو گردد : مولوی
کس از سربزرگی نباشد بچیز
کدو سربزرگ است و بیمغز نیز : سعدی
مغز سران کدوی خشک اشک یلان زرشک تر
زین دو به تیغ چون نمک پخته ابای معرکه : نظامی
حیی که بقدرت سر و رو می‌سازد
همواره هم او کار عدو می‌سازد
گویند قرابه گر مسلمان نبود
او را تو چه گویی که کدو می‌سازد : خیام
زلفت هزاردل به یکی تارمو ببست/راه هزارچاره گر ازچارسو ببست
تاعاشقان به بوی نسیمش دهندجان/بگشودنافه‌ای ودرآرزو ببست
ساقی به چند رنگ می اندر پیاله ریخت
این نقش‌ها نگر که چه خوش در کدو ببست : حافظ
وحشی که همیشه میل ساغر دارد
جز باده کشی چه کار دیگر دارد
پیوسته کدویش ز می ناب پر است
یعنی که مدام باده در سر دارد : وحشی بافقی
حدیث توبه رها کن سبوی باده بیار
سرم کدو چکنی یک کدوی باده بیار
دو قبله نیست روا، یا صلاح یا باده
سر صلاح ندارم سبوی باده بیار : خاقانی
نشنیده‌ای که زیر چناری کدو بنی
برجست و بر دوید برو بر به روز بیست
پرسید از چنار که تو چند روزه‌ای
گفتا چنار عمر من افزون‌تر از دویست
گفتا به بیست روز من از تو فزون شدم
این کاهلی بگوی که آخر ز بهر چیست
گفتا چنار نیست مرا با تو هیچ جنگ
کاکنون نه روز جنگ و نه هنگام داوریست
فردا که بر من و تو زد باد مهرگان
آنگه شود پدید که نامرد و مرد کیست : انوری
بدخواه تو خود را به بزرگی چو تو داند
لیکن مثل است این که چناری و کدویی : انوری
کدو در صحن بستان چیست باری
که جوید سربلندی با چناری : امیرخسرو دهلوی
مجموعه ی گل غنچه های پندار
