و اﻳﻦ ﻣﻨﻢ
زﻧﯽ ﺗﻨﻬﺎ
در ﺁﺳﺘﺎﻧﻪ ی ﻓﺼﻠﯽ ﺳﺮد
در اﺑﺘﺪای درك هﺴﺘﯽ ﺁﻟﻮدﻩ ی زﻣﻴﻦ
و ﻳﺄس ﺳﺎدﻩ و ﻏﻤﻨﺎ ك ﺁﺳﻤﺎن
و ﻧﺎﺗﻮاﻧﯽ اﻳﻦ دﺳﺘﻬﺎی ﺳﻴﻤﺎﻧﯽ .
اﻳﻤﺎن ﺑﻴﺎورﻳﻢ ﺑﻪ … ﺁﻏﺎز ﻓﺼﻞ ﺳﺮد
زﻣﺎن ﮔﺬﺷﺖ
زﻣﺎن ﮔﺬﺷﺖ و ﺳﺎﻋﺖ ﭼﻬﺎر ﺑﺎر ﻧﻮاﺧﺖ
ﭼﻬﺎر ﺑﺎر ﻧﻮاﺧﺖ
اﻣﺮوز روز اول دﻳﻤﺎﻩ اﺳﺖ
ﻣﻦ راز ﻓﺼﻞ هﺎ را ﻣﻲ داﻧﻢ
و ﺣﺮف ﻟﺤﻈﻪ هﺎ را ﻣﻲ ﻓﻬﻤﻢ
ﻧﺠﺎت دهﻨﺪﻩ در ﮔﻮر ﺧﻔﺘﻪ اﺳﺖ
و ﺧﺎك ‚ ﺧﺎك ﭘﺬﻳﺮﻧﺪﻩ
اﺷﺎرﺗﻴﺴﺖ ﺑﻪ ﺁراﻣﺶ
زﻣﺎن ﮔﺬﺷﺖ و ﺳﺎﻋﺖ ﭼﻬﺎر ﺑﺎر ﻧﻮاﺧﺖ.
در آﻮﭼﻪ ﺑﺎد ﻣﻲ ﺁﻳﺪ
در آﻮﭼﻪ ﺑﺎد ﻣﻲ ﺁﻳﺪ
و ﻣﻦ ﺑﻪ ﺟﻔﺖ ﮔﻴﺮی ﮔﻠﻬﺎ ﻣﯽ اﻧﺪﻳﺸﻢ
ﺑﻪ ﻏﻨﭽﻪ هﺎﻳﯽ ﺑﺎ ﺳﺎق هﺎی ﻻﻏﺮ آﻢ ﺧﻮن
و اﻳﻦ زﻣﺎن ﺧﺴﺘﻪ ي ﻣﺴﻠﻮل
و ﻣﺮدی از آﻨﺎر درﺧﺘﺎن ﺧﻴﺲ ﻣﻲ ﮔﺬرد
ﻣﺮدی آﻪ رﺷﺘﻪ هﺎی ﺁﺑﯽ رﮔﻬﺎﻳﺶ
ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﺎرهﺎی ﻣﺮدﻩ از دو ﺳﻮی ﮔﻠﻮﮔﺎهﺶ
ﺑﺎﻻ ﺧﺰﻳﺪﻩ اﻧﺪ
و در ﺷﻘﻴﻘﻪ هﺎی ﻣﻨﻘﻠﺒﺶ ﺁن هﺠﺎي ﺧﻮﻧﻴﻦ را
ﺗﻜﺮار ﻣﯽ آﻨﻨﺪ
ــ ﺳﻼم
ــ ﺳﻼم
و ﻣﻦ ﺑﻪ ﺟﻔﺖ ﮔﻴﺮي ﮔﻠﻬﺎ ﻣﻲ اﻧﺪﻳﺸﻢ .
در ﺁﺳﺘﺎﻧﻪ ی ﻓﺼﻠﻲ ﺳﺮد
در ﻣﺤﻔﻞ ﻋﺰای ﺁﻳﻨﻪ هﺎ
و اﺟﺘﻤﺎع ﺳﻮﮔﻮار ﺗﺠﺮﺑﻪ هﺎی ﭘﺮﻳﺪﻩ رﻧﮓ
و اﻳﻦ ﻏﺮوب ﺑﺎرور ﺷﺪﻩ از داﻧﺶ ﺳﻜﻮت
ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻲ ﺷﻮد ﺑﻪ ﺁن آﺴﯽ آﻪ ﻣﻲ رود اﻳﻨﺴﺎن
ﺻﺒﻮر ،
ﺳﻨﮕﻴﻦ،
ﺳﺮﮔﺮدان.
ﻓﺮﻣﺎن اﻳﺴﺖ داد .
ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻴﺸﻮد ﺑﻪ ﻣﺮد ﮔﻔﺖ آﻪ او زﻧﺪﻩ ﻧﻴﺴﺖ، او هﻴﭽﻮﻗﺖ زﻧﺪﻩ ﻧﺒﻮدﻩ ﺳﺖ.
در آﻮﭼﻪ ﺑﺎد ﻣﻲ ﺁﻳﺪ
آﻼﻏﻬﺎی ﻣﻨﻔﺮد اﻧﺰوا
در ﺑﺎغ هﺎی ﭘﻴﺮ آﺴﺎﻟﺖ ﻣﻲ ﭼﺮﺧﻨﺪ
و ﻧﺮدﺑﺎم
ﭼﻪ ارﺗﻔﺎع ﺣﻘﻴﺮي دارد .
ﺁﻧﻬﺎ ﺗﻤﺎم ﺳﺎدﻩ ﻟﻮﺣﻲ ﻳﻚ ﻗﻠﺐ را
ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﻪ ﻗﺼﺮ ﻗﺼﻪ هﺎ ﺑﺮدﻧﺪ
و اآﻨﻮن دﻳﮕﺮ
دﻳﮕﺮ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻳﻚ ﻧﻔﺮ ﺑﻪ رﻗﺺ ﺑﺮ ﺧﻮاهﺪ ﺧﺎﺳﺖ
و ﮔﻴﺴﻮان آﻮدآﻴﺶ را
در ﺁﺑﻬﺎی ﺟﺎری ﺧﻮاهﺪ رﻳﺨﺖ
و ﺳﻴﺐ را آﻪ ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﭼﻴﺪﻩ اﺳﺖ و ﺑﻮﻳﻴﺪﻩ اﺳﺖ
در زﻳﺮ ﭘﺎ ﻟﮕﺪ ﺧﻮاهﺪ آﺮد ؟
ای ﻳﺎر ، ای ﻳﮕﺎﻧﻪ ﺗﺮﻳﻦ ﻳﺎر
ﭼﻪ اﺑﺮهﺎي ﺳﻴﺎهﯽ در اﻧﺘﻈﺎر روز ﻣﻴﻬﻤﺎﻧﻲ ﺧﻮرﺷﻴﺪﻧﺪ.
اﻧﮕﺎر در ﻣﺴﻴﺮی از ﺗﺠﺴﻢ ﭘﺮواز ﺑﻮد آﻪ ﻳﻜﺮوز ﺁن ﭘﺮﻧﺪﻩ ﻧﻤﺎﻳﺎن ﺷﺪ
اﻧﮕﺎر از ﺧﻄﻮط ﺳﺒﺰ ﺗﺨﻴﻞ ﺑﻮدﻧﺪ
ﺁن ﺑﺮگ هﺎی ﺗﺎزﻩ آﻪ در ﺷﻬﻮت ﻧﺴﻴﻢ ﻧﻔﺲ ﻣﻴﺰدﻧﺪ
اﻧﮕﺎر
ﺁن ﺷﻌﻠﻪ ﺑﻨﻔﺶ آﻪ در ذهﻦ ﭘﺎآﻲ ﭘﻨﺠﺮﻩ هﺎ ﻣﻴﺴﻮﺧﺖ
ﭼﻴﺰی ﺑﻪ ﺟﺰ ﺗﺼﻮر ﻣﻌﺼﻮﻣﯽ از ﭼﺮاغ ﻧﺒﻮد .
در آﻮﭼﻪ ﺑﺎد ﻣﯽ ﺁﻳﺪ
اﻳﻦ اﺑﺘﺪای وﻳﺮاﻧﻴﺴﺖ
ﺁ ن روز هﻢ آﻪ دﺳﺖ هﺎی ﺗﻮ وﻳﺮان ﺷﺪﻧﺪ ﺑﺎد ﻣﯽ ﺁﻣﺪ
ﺳﺘﺎرﻩ هﺎی ﻋﺰﻳﺰ
ﺳﺘﺎرﻩ هﺎی ﻣﻘﻮاﻳﯽ ﻋﺰﻳﺰ
وﻗﺘﯽ در ﺁﺳﻤﺎن دروغ وزﻳﺪن ﻣﻴﮕﻴﺮد
دﻳﮕﺮ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﯽ ﺷﻮد ﺑﻪ ﺳﻮرﻩ هﺎی رﺳﻮﻻن ﺳﺮ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﭘﻨﺎﻩ ﺁورد ؟
ﻣﺎ ﻣﺜﻞ ﻣﺮدﻩ هﺎي هﺰاران هﺰار ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻪ هﻢ ﻣﯽ رﺳﻴﻢ و ﺁﻧﮕﺎﻩ
ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺑﺮ ﺗﺒﺎهﯽ اﺟﺴﺎد ﻣﺎ ﻗﻀﺎوت ﺧﻮاهﺪ آﺮد.
ﻣﻦ ﺳﺮدم اﺳﺖ
ﻣﻦ ﺳﺮدم اﺳﺖ و اﻧﮕﺎر هﻴﭽﻮﻗﺖ ﮔﺮم ﻧﺨﻮاهﻢ ﺷﺪ
ای ﻳﺎر ای ﻳﮕﺎﻧﻪ ﺗﺮﻳﻦ ﻳﺎر « ﺁن ﺷﺮاب ﻣﮕﺮ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮد ؟»
ﻧﮕﺎﻩ آﻦ آﻪ در اﻳﻨﺠﺎ زﻣﺎن ﭼﻪ وزﻧﯽ دارد
و ﻣﺎهﻴﺎن ﭼﮕﻮﻧﻪ ﮔﻮﺷﺘﻬﺎی ﻣﺮا ﻣﯽ ﺟﻮﻧﺪ
ﭼﺮا ﻣﺮا هﻤﻴﺸﻪ در ﺗﻪ درﻳﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ داری ؟
ﻣﻦ ﺳﺮدم اﺳﺖ و از ﮔﻮﺷﻮارﻩ هﺎی ﺻﺪف ﺑﻴﺰارم
ﻣﻦ ﺳﺮدم اﺳﺖ و ﻣﻴﺪاﻧﻢ
آﻪ از ﺗﻤﺎﻣﯽ اوهﺎم ﺳﺮخ ﻳﻚ ﺷﻘﺎﻳﻖ وﺣﺸﯽ
ﺟﺰ ﭼﻨﺪ ﻗﻄﺮﻩ ﺧﻮنﻧﺸﺮ
ﭼﻴﺰي ﺑﻪ ﺟﺎ ﻧﺨﻮاهﺪ ﻣﺎﻧﺪ.
ﺧﻄﻮط را رهﺎ ﺧﻮاهﻢ آﺮد
و هﻤﭽﻨﻴﻦ ﺷﻤﺎرش اﻋﺪاد را رهﺎ ﺧﻮاهﻢ آﺮد
و از ﻣﻴﺎن ﺷﻜﻠﻬﺎی هﻨﺪﺳﯽ ﻣﺤﺪود
ﺑﻪ ﭘﻬﻨﻪ هﺎی ﺣﺴﯽ وﺳﻌﺖ ﭘﻨﺎﻩ ﺧﻮاهﻢ ﺑﺮد
ﻣﻦ ﻋﺮﻳﺎﻧﻢ، ﻋﺮﻳﺎﻧﻢ، ﻋﺮﻳﺎﻧﻢ
ﻣﺜﻞ ﺳﻜﻮﺗﻬﺎي ﻣﻴﺎن آﻼم هﺎي ﻣﺤﺒﺖ ﻋﺮﻳﺎﻧﻢ
و زﺧﻢ هﺎی ﻣﻦ هﻤﻪ از ﻋﺸﻖ اﺳﺖ
از ﻋﺸﻖ ﻋﺸﻖ ﻋﺸﻖ.
ﻣﻦ اﻳﻦ ﺟﺰﻳﺮﻩ ﺳﺮﮔﺮدان را
از اﻧﻘﻼب اﻗﻴﺎﻧﻮس
و اﻧﻔﺠﺎر آﻮﻩ ﮔﺬر دادﻩ ام
و ﺗﻜﻪ ﺗﻜﻪ ﺷﺪن، راز ﺁن وﺟﻮد ﻣﺘﺤﺪي ﺑﻮد
آﻪ از ﺣﻘﻴﺮﺗﺮﻳﻦ ذرﻩ هﺎﻳﺶ ﺁﻓﺘﺎب ﺑﻪ دﻧﻴﺎ ﺁﻣﺪ.
ﺳﻼم ای ﺷﺐ ﻣﻌﺼﻮم !
ﺳﻼم ای ﺷﺒﯽ آﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎي ﮔﺮگ هﺎي ﺑﻴﺎﺑﺎن را
ﺑﻪ ﺣﻔﺮﻩ هﺎی اﺳﺘﺨﻮاﻧﯽ اﻳﻤﺎن و اﻋﺘﻤﺎد ﺑﺪل ﻣﻲ آﻨﯽ
و در آﻨﺎر ﺟﻮﻳﺒﺎرهﺎی ﺗﻮ ارواح ﺑﻴﺪ هﺎ
ارواح ﻣﻬﺮﺑﺎن ﺗﺒﺮهﺎ را ﻣﻲ ﺑﻮﻳﻨﺪ
ﻣﻦ از ﺟﻬﺎن ﺑﯽ ﺗﻔﺎوﺗﯽ ﻓﻜﺮهﺎ و ﺣﺮﻓﻬﺎ و ﺻﺪا هﺎ ﻣﻲ ﺁﻳﻢ
و اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﺑﻪ ﻻﻧﻪ ي ﻣﺎران ﻣﺎﻧﻨﺪ اﺳﺖﻧ
و اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﭘﺮ از ﺻﺪاي ﺣﺮآﺖ ﭘﺎهﺎی ﻣﺮدﻣﻴﺴﺖ
آﻪ هﻤﭽﻨﺎن آﻪ ﺗﺮا ﻣﻲ ﺑﻮﺳﻨﺪ
در ذهﻦ ﺧﻮد ﻃﻨﺎب دار ﺗﺮا ﻣﯽ ﺑﺎﻓﻨﺪ.
ﺳﻼم ای ﺷﺐ ﻣﻌﺼﻮم!
ﻣﻴﺎن ﭘﻨﺠﺮﻩ و دﻳﺪن
هﻤﻴﺸﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪ اﻳﺴﺖ.
ﭼﺮا ﻧﮕﺎﻩ ﻧﻜﺮدم ؟
ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺁن زﻣﺎن آﻪ ﻣﺮدي از آﻨﺎر درﺧﺘﺎن ﺧﻴﺲ ﮔﺬر ﻣﻲ آﺮد…
ﭼﺮا ﻧﮕﺎﻩ ﻧﻜﺮدم ؟
اﻧﮕﺎر ﻣﺎدرم ﮔﺮﻳﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺁن ﺷﺐ
ﺁن ﺷﺐ آﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ درد رﺳﻴﺪم و ﻧﻄﻔﻪ ﺷﻜﻞ ﮔﺮﻓﺖ
ﺁن ﺷﺐ آﻪ ﻣﻦ ﻋﺮوس ﺧﻮﺷﻪ هﺎی اﻗﺎﻗﯽ ﺷﺪم
ﺁن ﺷﺐ آﻪ اﺻﻔﻬﺎن ﭘﺮ از ﻃﻨﻴﻦ آﺎﺷﯽ ﺁﺑﻲ ﺑﻮد،
و ﺁن آﺴﯽ آﻪ ﻧﻴﻤﻪ ي ﻣﻦ ﺑﻮد، ﺑﻪ درون ﻧﻄﻔﻪ ﻣﻦ ﺑﺎزﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد
و ﻣﻦ درﺁﻳﻨﻪ ﻣﻲ دﻳﺪﻣﺶ،
آﻪ ﻣﺜﻞ ﺁﻳﻨﻪ ﭘﺎآﻴﺰﻩ ﺑﻮد و روﺷﻦ ﺑﻮد
و ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺻﺪاﻳﻢ آﺮد
و ﻣﻦ ﻋﺮوس ﺧﻮﺷﻪ هﺎی اﻗﺎﻗﻲ ﺷﺪم …
اﻧﮕﺎر ﻣﺎدرم ﮔﺮﻳﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺁن ﺷﺐ
ﭼﻪ روﺷﻨﺎﻳﯽ ﺑﻴﻬﻮدﻩ ای در اﻳﻦ درﻳﭽﻪ ی ﻣﺴﺪود ﺳﺮ آﺸﻴﺪ
ﭼﺮا ﻧﮕﺎﻩ ﻧﻜﺮدم ؟
ﺗﻤﺎم ﻟﺤﻈﻪ هﺎي ﺳﻌﺎدت ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻨﺪ
آﻪ دﺳﺖ هﺎی ﺗﻮ وﻳﺮان ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ
و ﻣﻦ ﻧﮕﺎﻩ ﻧﻜﺮدم
ﺗﺎ ﺁن زﻣﺎن آﻪ ﭘﻨﺠﺮﻩ ی ﺳﺎﻋﺖ
ﮔﺸﻮدﻩ ﺷﺪ و ﺁن ﻗﻨﺎری ﻏﻤﮕﻴﻦ ﭼﻬﺎر ﺑﺎر ﻧﻮاﺧﺖ
ﭼﻬﺎر ﺑﺎر ﻧﻮاﺧﺖ
و ﻣﻦ ﺑﻪ ﺁن زن آﻮﭼﻚ ﺑﺮﺧﻮردم
آﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎﻳﺶ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻻﻧﻪ هﺎی ﺧﺎﻟﯽ ﺳﻴﻤﺮﻏﺎن ﺑﻮدﻧﺪ
و ﺁن ﭼﻨﺎن آﻪ در ﺗﺤﺮك راﻧﻬﺎﻳﺶ ﻣﯽ رﻓﺖ
ﮔﻮﻳﯽ ﺑﻜﺎرت روﻳﺎي ﭘﺮﺷﻜﻮﻩ ﻣﺮا
ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﺴﻮی ﺑﺴﺘﺮ ﺷﺐ ﻣﻲ ﺑﺮد.
ﺁﻳﺎ دوﺑﺎرﻩ ﮔﻴﺴﻮاﻧﻢ را
در ﺑﺎد ﺷﺎﻧﻪ ﺧﻮاهﻢ زد ؟
ﺁﻳﺎ دوﺑﺎرﻩ ﺑﺎﻏﭽﻪ هﺎ را ﺑﻨﻔﺸﻪ ﺧﻮاهﻢ آﺎﺷﺖ ؟
و ﺷﻤﻌﺪاﻧﯽ هﺎ را
در ﺁﺳﻤﺎن ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺧﻮاهﻢ ﮔﺬاﺷﺖ ؟
ﺁﻳﺎ دوﺑﺎرﻩ روی ﻟﻴﻮان هﺎ ﺧﻮاهﻢ رﻗﺼﻴﺪ ؟
ﺁﻳﺎ دوﺑﺎرﻩ زﻧﮓ در ﻣﺮا ﺑﺴﻮی اﻧﺘﻈﺎر ﺻﺪا ﺧﻮاهﺪ ﺑﺮد ؟
ﺑﻪ ﻣﺎدرم ﮔﻔﺘﻢ : « دﻳﮕﺮ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ»
ﮔﻔﺘﻢ: « هﻤﻴﺸﻪ ﭘﻴﺶ از ﺁﻧﻜﻪ ﻓﻜﺮ آﻨﯽ اﺗﻔﺎق ﻣﯽ اﻓﺘﺪ
ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮای روزﻧﺎﻣﻪ ﺗﺴﻠﻴﺘﯽ ﺑﻔﺮﺳﺘﻴﻢ»
اﻧﺴﺎن ﭘﻮك
اﻧﺴﺎن ﭘﻮك ﭘﺮ از اﻋﺘﻤﺎد
ﻧﮕﺎﻩ آﻦ آﻪ دﻧﺪاﻧﻬﺎﻳﺶ
ﭼﮕﻮﻧﻪ وﻗﺖ ﺟﻮﻳﺪن ﺳﺮود ﻣﻴﺨﻮاﻧﺪ
و ﭼﺸﻤﻬﺎﻳﺶ
ﭼﮕﻮﻧﻪ وﻗﺖ ﺧﻴﺮﻩ ﺷﺪن ﻣﯽ درﻧﺪ
و او ﭼﮕﻮﻧﻪ از آﻨﺎر درﺧﺘﺎن ﺧﻴﺲ ﻣﻴﮕﺬرد:
ﺻﺒﻮر ،
ﺳﻨﮕﻴﻦ،
ﺳﺮﮔﺮدان،
در ﺳﺎﻋﺖ ﭼﻬﺎر
در ﻟﺤﻈﻪ ای آﻪ رﺷﺘﻪ هﺎی ﺁﺑﯽ رﮔﻬﺎﻳﺶ
ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﺎرهﺎی ﻣﺮدﻩ از دو ﺳﻮی ﮔﻠﻮﮔﺎهﺶ
ﺑﺎﻻ ﺧﺰﻳﺪﻩ اﻧﺪ
و در ﺷﻘﻴﻘﻪ هﺎی ﻣﻨﻘﻠﺒﺶ ﺁن هﺠﺎی ﺧﻮﻧﻴﻦ را
ﺗﻜﺮار ﻣﻴﻜﻨﻨﺪ
ــ ﺳﻼم
ــ ﺳﻼم
ﺁﻳﺎ ﺗﻮ هﺮﮔﺰ ﺁن ﭼﻬﺎر ﻻﻟﻪ ی ﺁﺑﯽ را
ﺑﻮﻳﻴﺪﻩ ای ؟…
زﻣﺎن ﮔﺬﺷﺖ
زﻣﺎن ﮔﺬﺷﺖ و ﺷﺐ روی ﺷﺎﺧﻪ هﺎی ﻟﺨﺖ اﻗﺎﻗﻲ اﻓﺘﺎد
ﺷﺐ ﭘﺸﺖ ﺷﻴﺸﻪ هﺎی ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺳﺮ ﻣﯽ ﺧﻮرد
و ﺑﺎ زﺑﺎن ﺳﺮدش
ﺗﻪ ﻣﺎﻧﺪﻩ هﺎی روز رﻓﺘﻪ را ﺑﻪ درون ﻣﯽ آﺸﻴﺪ
ﻣﻦ از آﺠﺎ ﻣﻲ ﺁﻳﻢ ؟
ﻣﻦ از آﺠﺎ ﻣﻲ ﺁﻳﻢ ؟
آﻪ اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﺑﻮی ﺷﺐ ﺁﻏﺸﺘﻪ ام ؟
هﻨﻮز ﺧﺎك ﻣﺰارش ﺗﺎزﻩ اﺳﺖ
ﻣﺰار ﺁن دو دﺳﺖ ﺳﺒﺰ ﺟﻮان را ﻣﻴﮕﻮﻳﻢ …
ﭼﻪ ﻣﻬﺮﺑﺎن ﺑﻮدی ای ﻳﺎر، ای ﻳﮕﺎﻧﻪ ﺗﺮﻳﻦ ﻳﺎر
ﭼﻪ ﻣﻬﺮﺑﺎن ﺑﻮدی وﻗﺘﯽ دروغ ﻣﻴﮕﻔﺘﯽ
ﭼﻪ ﻣﻬﺮﺑﺎن ﺑﻮدی وﻗﺘﯽ آﻪ ﭘﻠﻚ هﺎی ﺁﻳﻨﻪ هﺎ را ﻣﻲ ﺑﺴﺘﯽ
و ﭼﻠﭽﺮاﻏﻬﺎ را
از ﺳﺎﻗﻪ هﺎی ﺳﻴﻤﯽ ﻣﻲ ﭼﻴﺪی
و در ﺳﻴﺎهﯽ ﻇﺎﻟﻢ ﻣﺮا ﺑﺴﻮی ﭼﺮاﮔﺎﻩ ﻋﺸﻖ ﻣﯽ ﺑﺮدی
ﺗﺎ ﺁن ﺑﺨﺎر ﮔﻴﺞ آﻪ دﻧﺒﺎﻟﻪ ي ﺣﺮﻳﻖ ﻋﻄﺶ ﺑﻮد ﺑﺮ ﭼﻤﻦ ﺧﻮاب
ﻣﯽ ﻧﺸﺴﺖ
و ﺁن ﺳﺘﺎرﻩ هﺎی ﻣﻘﻮاﻳﯽ
ﺑﻪ ﮔﺮد ﻻﻳﺘﻨﺎهﯽ ﻣﻲ ﭼﺮﺧﻴﺪﻧﺪ.
ﭼﺮا آﻼن را ﺑﻪ ﺻﺪا ﮔﻔﺘﻨﺪ ؟
ﭼﺮا ﻧﮕﺎﻩ را ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ي دﻳﺪار ﻣﻴﻬﻤﺎن آﺮدﻧﺪ!
ﭼﺮا ﻧﻮازش را
ﺑﻪ ﺣﺠﺐ ﮔﻴﺴﻮان ﺑﺎآﺮﮔﻲ ﺑﺮدﻧﺪ ؟
ﻧﮕﺎﻩ آﻦ آﻪ در اﻳﻨﺠﺎ
ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺟﺎن ﺁ ن آﺴﯽ آﻪ ﺑﺎ آﻼم ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺖ
و ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﻧﻮاﺧﺖ
و ﺑﺎ ﻧﻮازش از رﻣﻴﺪن ﺁرﻣﻴﺪ
ﺑﻪ ﺗﻴﺮﻩ هﺎي ﺗﻮهﻢ
ﻣﺼﻠﻮب ﮔﺸﺘﻪ اﺳﺖ.
و ﺟﺎی ﭘﻨﺞ ﺷﺎﺧﻪ ي اﻧﮕﺸﺘﻬﺎی ﺗﻮ
آﻪ ﻣﺜﻞ ﭘﻨﺞ ﺣﺮف ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺑﻮدﻧﺪ
ﭼﮕﻮﻧﻪ روی ﮔﻮﻧﻪ او ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺳﺖ.
ﺳﻜﻮت ﭼﻴﺴﺖ ﭼﻴﺴﺖ ﭼﻴﺴﺖ ای ﻳﮕﺎﻧﻪ ﺗﺮﻳﻦ ﻳﺎر ؟
ﺳﻜﻮت ﭼﻴﺴﺖ ﺑﻪ ﺟﺰ ﺣﺮﻓﻬﺎی ﻧﺎ ﮔﻔﺘﻪ
ﻣﻦ از ﮔﻔﺘﻦ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﻢ اﻣﺎ زﺑﺎن ﮔﻨﺠﺸﻜﺎن
زﺑﺎن زﻧﺪﮔﯽ ﺟﻤﻠﻪ هﺎي ﺟﺎری ﺟﺸﻦ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺳﺖ
زﺑﺎن ﮔﻨﺠﺸﻜﺎ ن ﻳﻌﻨﯽ : ﺑﻬﺎر. ﺑﺮگ . ﺑﻬﺎر.
زﺑﺎن ﮔﻨﺠﺸﻜﺎن ﻳﻌﻨﯽ : ﻧﺴﻴﻢ .ﻋﻄﺮ . ﻧﺴﻴﻢ.
زﺑﺎن ﮔﻨﺠﺸﻜﺎن در آﺎرﺧﺎﻧﻪ ﻣﯽ ﻣﻴﺮد.
اﻳﻦ آﻴﺴﺖ اﻳﻦ آﺴﯽ آﻪ روی ﺟﺎدﻩ ی اﺑﺪﻳﺖ
ﺑﻪ ﺳﻮی ﻟﺤﻈﻪ ی ﺗﻮﺣﻴﺪ ﻣﯽ رود
و ﺳﺎﻋﺖ هﻤﻴﺸﮕﻴﺶ را
ﺑﺎ ﻣﻨﻄﻖ رﻳﺎﺿﻲ ﺗﻔﺮﻳﻖ هﺎ و ﺗﻔﺮﻗﻪ هﺎ آﻮك ﻣﯽ آﻨﺪ .
اﻳﻦ آﻴﺴﺖ اﻳﻦ آﺴﯽ آﻪ ﺑﺎﻧﮓ ﺧﺮوﺳﺎن را
ﺁﻏﺎز ﻗﻠﺐ روز ﻧﻤﯽ داﻧﺪﻧ
ﺁﻏﺎز ﺑﻮی ﻧﺎﺷﺘﺎﻳﯽ ﻣﻴﺪاﻧﺪ
اﻳﻦ آﻴﺴﺖ اﻳﻦ آﺴﯽ آﻪ ﺗﺎج ﻋﺸﻖ ﺑﻪ ﺳﺮ دارد
و در ﻣﻴﺎن ﺟﺎﻣﻪ هﺎی ﻋﺮوﺳﯽ ﭘﻮﺳﻴﺪﻩ ﺳﺖ.
ﭘﺲ ﺁﻓﺘﺎب ﺳﺮ اﻧﺠﺎم
در ﻳﻚ زﻣﺎن واﺣﺪ
ﺑﺮ هﺮ دو ﻗﻄﺐ ﻧﺎ اﻣﻴﺪ ﻧﺘﺎﺑﻴﺪ.
ﺗﻮ از ﻃﻨﻴﻦ آﺎﺷﯽ ﺁﺑﯽ ﺗﻬﯽ ﺷﺪی.
و ﻣﻦ ﭼﻨﺎن ﭘﺮم آﻪ روی ﺻﺪاﻳﻢ ﻧﻤﺎز ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﻨﺪ …
ﺟﻨﺎزﻩ هﺎی ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ
ﺟﻨﺎزﻩ هﺎی ﻣﻠﻮل
ﺟﻨﺎزﻩ هﺎی ﺳﺎآﺖ ﻣﺘﻔﻜﺮ
ﺟﻨﺎزﻩ هﺎی ﺧﻮش ﺑﺮﺧﻮرد، ﺧﻮش ﭘﻮش، ﺧﻮش ﺧﻮراك
در اﻳﺴﺘﮕﺎهﻬﺎی وﻗﺖ هﺎي ﻣﻌﻴﻦ
و در زﻣﻴﻨﻪ ی ﻣﺸﻜﻮك ﻧﻮرهﺎی ﻣﻮﻗﺖ
و ﺷﻬﻮت ﺧﺮﻳﺪ ﻣﻴﻮﻩ هﺎی ﻓﺎﺳﺪ ﺑﻴﻬﻮدﮔﯽ …
ﺁﻩ،
ﭼﻪ ﻣﺮدﻣﺎﻧﯽ در ﭼﺎرراهﻬﺎ ﻧﮕﺮان ﺣﻮادﺛﻨﺪ
و اﻳﻦ ﺻﺪای ﺳﻮت هﺎی ﺗﻮﻗﻒ
در ﻟﺤﻈﻪ ای آﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎﻳﺪ، ﺑﺎﻳﺪ
ﻣﺮدی ﺑﻪ زﻳﺮ ﭼﺮﺧﻬﺎی زﻣﺎن ﻟﻪ ﺷﻮد
ﻣﺮدی آﻪ از آﻨﺎر درﺧﺘﺎن ﺧﻴﺲ ﻣﯽ ﮔﺬرد …
ﻣﻦ از آﺠﺎ ﻣﯽ ﺁﻳﻢ؟
ﺑﻪ ﻣﺎدرم ﮔﻔﺘﻢ: « دﻳﮕﺮ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ»
ﮔﻔﺘﻢ: « هﻤﻴﺸﻪ ﭘﻴﺶ از ﺁﻧﻜﻪ ﻓﻜﺮ آﻨﻲ اﺗﻔﺎق ﻣﻲ اﻓﺘﺪ
ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮای روزﻧﺎﻣﻪ ﺗﺴﻠﻴﺘﯽ ﺑﻔﺮﺳﺘﻴﻢ.»
ﺳﻼم ای ﻏﺮاﺑﺖ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ
اﺗﺎق را ﺑﻪ ﺗﻮ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻣﯽ آﻨﻢ
ﭼﺮا آﻪ اﺑﺮهﺎی ﺗﻴﺮﻩ هﻤﻴﺸﻪ
ﭘﻴﻐﻤﺒﺮان ﺁﻳﻪ هﺎي ﺗﺎزﻩ ﺗﻄﻬﻴﺮﻧﺪ
و در ﺷﻬﺎدت ﻳﻚ ﺷﻤﻊ
راز ﻣﻨﻮری اﺳﺖ آﻪ ﺁﻧﺮا
ﺁ ن ﺁﺧﺮﻳﻦ و ﺁن آﺸﻴﺪﻩ ﺗﺮﻳﻦ ﺷﻌﻠﻪ ﺧﻮاب ﻣﯽ داﻧﺪ.
اﻳﻤﺎن ﺑﻴﺎورﻳﻢ
اﻳﻤﺎن ﺑﻴﺎورﻳﻢ ﺑﻪ ﺁﻏﺎز ﻓﺼﻞ ﺳﺮد
اﻳﻤﺎن ﺑﻴﺎورﻳﻢ ﺑﻪ وﻳﺮاﻧﻪ هﺎی ﺑﺎغ ﺗﺨﻴﻞ
ﺑﻪ داﺳﻬﺎی واژﮔﻮن ﺷﺪﻩ ی ﺑﻴﻜﺎر
و داﻧﻪ هﺎي زﻧﺪاﻧﯽ.
ﻧﮕﺎﻩ آﻦ آﻪ ﭼﻪ ﺑﺮﻓﯽ ﻣﻲ ﺑﺎرد …ﻧ
ﺷﺎﻳﺪ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺁن دو دﺳﺖ ﺟﻮان ﺑﻮد، ﺁن دو دﺳﺖ ﺟﻮان
آﻪ زﻳﺮ ﺑﺎرش ﻳﻜﺮﻳﺰ ﺑﺮف ﻣﺪﻓﻮن ﺷﺪ
و ﺳﺎل، دﻳﮕﺮ وﻗﺘﯽ ﺑﻬﺎر
ﺑﺎ ﺁﺳﻤﺎن ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮﻩ هﻤﺨﻮاﺑﻪ ﻣﯽ ﺷﻮد
و در ﺗﻨﺶ ﻓﻮران ﻣﯽ آﻨﻨﺪ
ﻓﻮارﻩ هﺎی ﺳﺒﺰ ﺳﺎﻗﻪ هﺎي ﺳﺒﻜﺒﺎر
ﺷﻜﻮﻓﻪ ﺧﻮاهﺪ داد ای ﻳﺎر، ای ﻳﮕﺎﻧﻪ ﺗﺮﻳﻦ ﻳﺎر
اﻳﻤﺎن ﺑﻴﺎورﻳﻢ ﺑﻪ ﺁﻏﺎز ﻓﺼﻞ ﺳﺮد ..
