یکی از جنبه های مستمر حکومت وحوش اسلامیست در سی و دو سال گذشته، تحمیل توحش ذاتی خود به تمام عرصه های زندگی، خصوصاً فرهنگ ایران و ایرانی بوده است؛ چه نپوش و چه ننوش و چه نخوان.
و به شهادت تاریخ، اگر چه در خفا، ایرانی واکنشی مناسب در پاسداری از آنچه برایش مهم است داشته؛ آنچه خواسته پوشیده و نوشیده و خوانده.
محمد خاتمی در سخنرانی اخیرش که خواهان “عفو ” متقابل مردم و خدایگان علی آقا رهبر از ظلم به آنها رفته شد، که حتی صدای فریفتگان خودش را هم در آورد؛ اشاره ای به کار عبث در زمان وزارتش در “ارشاد” دارد، امری که میل ایرانیان و تکنولوژی موجود آن توحش طالبانی وحوش اسلامیست را خنثی کرد.
و حالا که سیاستهای فرهنگی نظام پر برکت کشتی نشر و کتاب مورد علاقۀ آنها را به گل نشانده؛ داد و هوار شان درآمده که:
“ادبيات ما در برابر بيداري اسلامي دير بيدار مي‌شود!
انقلاب اسلامي هنوز نويسنده ثابت و پاي كار ندارد و جز تك رمان‌هايي مانند «اسماعيل» از اميرحسين فردي، كمتر اثري در اين حوزه پاي به عرصه وجود نهاده است.”
پیدا کنید دلیل عدم علاقه ایرانیان را !
تبریک
