شرمت از کودکان تشنه نیست؟
که نگاه بیگناهشان
بر سراب آبی خنک
در زیر آفتاب سوزنده ی خشم
آبتنی میکنند
از تشنگی خاک!
که خون در شکاف لبهایش
چنگ بر تافته است
وز شاخه های انتظار
که مرغان خوش آواز دشت را
در زیر برگهای طربناک خویش
بزمگاهی خرم آراسته باشند
شرمت از نگاه خسته ی چوپان؟
که گله هایش در خشکدشت نوید
به چرا گاه هیچ سرازیر شد اند
از سنگینی دستان کشاورز
بر خواب خوش گندمزارش
وز دعای شب بی نعمت و امید به فردا نیست
شرمت نیست ای باران
که نمی باری؟
ببار باران
ببار
ببار
کین جیره ی آب را
لبهای ترک خورده
دیگر
از دستان ستم
سر نمی خواهد کشید
ببار
ببار
که زلالی قلب تالاب را
پنجه های خزه خیز دروغ
به تاراج می برند
ببار باران
همچون آبشاری رها
در پس سالها و سلول ها
ببار
