چند روز پیش در همین سایت، یکی، چیزی در باره نادر شاه افشار نوشته بود و از این ناپلئون ایرانی، به دلیل خدماتی که به ملت و مملکت ایران کرده، تجلیل نموده بود. یادم رفت پایین مقاله ایشان نظریه‌ای بنویسم. الان هم که دیگربرای کامنت دادن کمی دیر شده و مقاله محترمه مذکور به صفحات پسین این سایت منتقل شده لذا بّر آن شدم که مستقلاً چرندیاتی بنویسم.
حقیقت این است که تاریخ بعد از اسلام ما منحصرا دعوای میان قبایل ترک است. یعنی در واقع مشاجرات خانوادگی ترک هاست. همین حالا هم اگر توجه بفرمائید، دعوای اصلی در کشورمان میان دو فرد، دو خویشاوند اهل روستای خامنه آذربایجان است. این دعواها اوایل بیشتر بّر سر چراگاه‌ها و مراتع بوده. مثلا صاحبان گوسفندهای سفید با گوسفند سیاه داران درگیر میشدند و با بیل و چماق به سر هم میکوبیدند تا بالاخره یک کدامشان کوتاه می‌‌آمدند و عقب میکشیدند و گروه دیگر با خیال راحت گوسفندانشان را میچراندند. کم کم که این قبایل به مرور زمان گردن کلفت تر یا به قول غضنفر بویونی یوقون تر میشدند، دعواها جنبه جدی تری به خود میگرفته و خان‌ها قشون ترتیب میدادند و میفتادند به جان هم. عنصر ایرانی هم این وسط، از ترس از دست دادن مال و منال و بی ناموس شدن زن و بچه اش، به اندرونی خانه‌اش پناه میبرده و شعر میگفته.
وارد جزییات این تاریخ هزار ساله نمیخواهم بشوم. فقط همین بس که دعوای نادر قلی افشار با ازبک یا با عثمانی دخلی به مصالح ملت ایران نداشته. بیشتر سر پول و پرستیژ در میان قبایل ترک بوده. سر نسق کشیدن و به قول مغولها ایل کردن یاغیان بوده. نادر شاه به جزٔ جواهراتی که از هندوستان دزدید و در کلات قایم کرد، کار دیگری برای ایران نکرد. نه یک عمارت، نه یک جاده، نه یک مدرسه، نه یک کاروانسرا، هیچ نساخت.او فقط آدم کشی و چشم دراوردن را خوب بلد بود. داستان آنچه به سر پسرش آورد را حتما شنیده‌اید.اضافه بر این، افغانستان هم بعد از کشته شدن نادر توسط سربازانش بود که برای همیشه از کف ایران رفت.
تاریخ را نمی‌شود انکار کرد و یا ندیده گرفت. غزنویان و سلجوق و خوارزمشاه و مغول و ایلخانی و آق قویونلو و قرأ قویونلو و صفوی و افشار و قاجار، تاریخ پس از اسلام ایران را تشکیل میدهند. اینان حکمرانان ملتی شدند که پس از حمله اعراب از گردونه خارج شده و بدور خود پیله‌ای تنیده بود، چرا که راه مقابله با بربریت را بلد نبود و هنوز هم بلد نیست.
