رمضان

اگر از شراب لعلت به لب آورم دو جامی

سه طلاق عقل خوش باد و وداع نیکنامی

چه نمط چکامه سازم که خرد همی پسندد

چو قلم جنون ستاید به بهای دوستکامی؟

بنمای چهره جانا؛ تف اشتیاق بنشان

که خروشدم دو رودی ز دو دیده صبح و شامی

تو که تخت شاه داری و سرا و سطوت او

به حضور مهربانان نه فراتر از غلامی

رخ من اگرچه زرد است و گناه دوش بر دوش

ز خدای کعبه جویم ره و رسم سرخ فامی

من ازین شکیب جانان همه روزه در شگفتم

چو دلم شکسته دید و نفرستَدَم سلامی

به سرم تو سایه افکن که ربوده با حلاوت

نه ز باختر همایی, نه ز خاورم همامی

رمضان و ماه کوشش به سر آمده است, جانا

بگذار قلب چهری به وداع او دو گامی

سیزدهم شهریور 1390

اتاوا