تعدادی رو به کاهش از ایرانیان که مقیم کشورهای آزاد هستند تمام هم و غم و وقت گرانبهای خود را که میشود صرف کمک به آزاد ساختن ایران کرد، خرج توجیه تئوریهایی که با هزینه های بسیار سنگین در عمل مردود شده مانند “اصلاح ” نظام پربرکت و فوائد شرکت در بازیهای آن منجمله “انتخابات ” میکنند.
نظام پر برکت در طول سی و سه سال کراراً ثابت کرده که اهل تجاوز جنسی، قتل، مُثله و غارت کردن است و از درنده خویی آن کم نشده که هیچ، بر اِعمال علنی آن افتخار هم میکند.
سئوال:
وقتی به آزادی ایران و ایرانی میرسد؛ تفاوت ماهوی این ایرانیان در قبال عدم سرنگونی نظام پربرکت با آن عمامه گنده که اخیراً گفت “ول کن معامله نیستیم ” در چیست؟
آیا زیر بنای فکری ایندست ایرانیان بر آماده نبودن دیگر ایرانیان برای پذیرش دموکراسی بنا نگشته؛ به عبارت دیگر، به زعم آنان، بجز خودشان، دیگر ایرانیان هنوز لیاقت داشتن دموکراسی را کسب نکرده اند؟
آیا حق تعیین سرنوشت؛ دموکراسی، همانند حقوق بشر؛ یک حق مادرزاد نیست که نباید برای آن شرایط تعیین کرد؟
تبریک
