تا هنگامی
که نویسندگان
سرزمین من به هر
کلامی در مظان
اتهام کفرگویی
و بدعتگزاری به
سر می برند و با
تنبیهات قرون
وسطایی نفی بلد
شدن و تازیانه
خوردن در ملاء
عام و زندانی شدن
با بزه کاران و
جانیان روبرویند،
در ایران “آزادی
نوشتن“
عبارتی
پوچ و بی معناست.
نویسنده
ای که نباید از
عشق سخن بگوید
محکوم به خودسانسوری ست. نویسنده
ای که باید از الگویی
خاص پیروی کند
محکوم به مبتذل
گویی ست.
نویسنده
ای که ناگزیر به
مداحی مذهب و … >>>
