در بهاری که منش خواب به سبزی دیدم
برگ برگ از سر هر شاخه سلامی به زمین می افتاد
راه ایمان
انباشته
از ادماکان خالی
دلشان از شب
سرشان از شر
پر
با لبانی خندان
که سلامش بی شرم
با من از مرگ شقایق می گفت
انتهایی که سرانجام نکو خواهان بود
سرزمین شب بود
شب پرستان رقصان
بر سر گور سحرگاهی دور
به نمازی که خدا
از نفسش گریان بود
در بهار ی که منش خوب به سبزی دیدم
برگ برگ از سر هر شاخه سلامی به زمین می افتاد
و چنین بود که از قلب زمین
جز درختی بی بار
در چنین صبح غریبی
بی نور
ثمری باز نخاست
….
فرح افشاری
