هم دم روح مولانا
شمس بود و همدم روح فروغ
گلستان.
رومی و فروغ، هر دو
عشق خود را شعر کردند
اشعاری جاودانه.
شمس
خدای رومی شد، “شمس من و خدای من”
و گلستان
تولّدی دیگر
برای فروغ، “همۀ هستی من آیۀ تاریکی ست…”
ترک ناگهانی شمس و فروغ
همدمان را بر جا گذاشت
تا آخرین نفس
غزل خوان و ناله سرکنان!
آیا روزی مرا هم
شعری خواهد بود؟
مهوش شاهق
یکم سپتامبر 2011
