١
لب ، چه وجدانگیز دارد بوسه ای
یاد بود_ لحظه ی دیدار_ تو
لایه های لب پر از ذرات عشق
آرمان_ ذره ها ، رخسار_ تو
تا نمودی نوش من جام لبت
“وصلت” هر بوسه ، ایمانم گرفت
راحت عمر مرا دادی به باد
آتش_ عشقت ، همه جانم گرفت
دیدگان تو به وقت بوسه باز
وادی_ چشم تو منزلگاه عشق
سایه ی مژگان تو ،امواج مهر
تارک ابرو ، مسیر_ راه عشق
دولت_ بوسه ز تو پایندگی
گوهر لب ها، بلور آئینه هاست
روح و جان ، آذین ازین تابندگی
چشمه ی بوسه ، درون سینه هاست
٢
از تو
امید _ من و تبار_من شد
آن گفت _ قشنگ _آری_تو
آرام _ دل و قرار_من شد
مدهوش_تو ما ندم عاشقا نه
کاغوش_تو درکنا ر_من شد
آن “وصل“_ معطر _شبا نه
فصل _ خوش _ نو بها ر_من شد
٣
خوش درآنشب چه بوسه ها کرد یم
خیمه ی “وصل” را به پا کرد یم
تن ، در آغوش_ هم رها کرد یم
یکد گر را ، ز جا ن صدا کرد یم
٤
به سینه بیفشا رم
سر را به را ه عشق تو بسپارم
پا در حریم “وصل” تو بگذ ا رم
آن پرده را ز فاصله بردارم
٥
روزی من از كرانه ی دريا ها
پر گيرم و به سو ی تو بازﺁيم
بر روی موج شادی فرداها
سرمست و خوش به كوی تو بازﺁيم
يك روز بامداد من آنجايم
مسحور عشق تست سرا پايم
آنجا در آسمان فرحنازی
خورشيدی از سرور برافروزی
يا صد هزار جلوه به پا سازی
بر من رسوم عشق بياموزی
آنجا دوباره چشم به هم دوزﻳﻡ
دل ها درون سينه ی ما لرزان
لب های تشنه را به هم آميزيم
دستان به دور گردن هم لغزان
پيمانه ی “وصال” بياشاميم
آغوش ِ هم، چه تنگ بیفشاریم
در اوج لذتيم و چه آراميم
وقتی كه نام هم به زبان آريم
تا عمر باقی است من آنجايم
مسحور “وصل” تست سراپايم
٦
چلچراغی ز سقف دل آ ویخت
با د ه ی عشق را به ساغر ریخت
درسرا پرد ه ی حریر “وصا ل“
جا ن ما را به عطرخویش آ میخت
دکتر منوچهر سعا دت نوری
