بالاخره بعد از یکی دو هفته کلنجار با خودم تصمیم گرفتم ترس و محافظه کاری را کنار گذاشته و آن چه که در این مدت در برنامه ی گوگوش موزیک آکادمی دیدم و درک کردم را بیان کنم. قبل از شروع می خواهم از تمام دوستان خوبم که از طرفداران خانم گوگوش هستند خواهش کنم یا این مطلب را نخوانند یا سعی کنند با دیدگاهی منطقی به کلیت داستان فکر کنند. اینجا هدف تخریب شخصی فرد خاصی مد نظر نیست و همه ی ما می دانیم که هنرمندانی همچون خانم گوگوش اسطوره های هنر ایران هستند و ستاره هایی که هیچ نیرویی جز تصمیمات فردی غلط خودشان قابلیت افولشان را ندارد. پس نگارنده به هیچ عنوان قصد تخریب یا توهین به ایشان را نداشته و ندارم.
اما همه می دانیم که این برنامه جدای ظاهر بسیار شیک و جذابش اشکالات بسیاری نیز داشت که قابل انکار نیست. قبل از هر چیز باید اعتراف کنم که انجام چنین برنامه ای اگر به واقع هدف مثبتی را دنبال کند بسیار بسیار قابل تقدیر است. اما باید دید به واقع هدف چیست؟ چه سیستمی بر فضای کار حاکم هست؟ انتخاب ها بر چه اساسی صورت می پذیرد؟ آیا واقعا قابلیت های فردی در نظر گرفته می شود یا فقط صرف اینکه فلانی نوه ی خاله پسر عمه ی فلان شخص است که قبلا در یک مهمانی همدیگر را دیده اند و. . . مبنای انتخاب باشد جای بسی تاسف دارد. حالا فرض می کنیم این نوه ی خاله ی پسر عمه ی فلانی اندک استعدادی هم دارد. خب اینجا دیگر هیچ جای بحثی نیست اما روی سخن من با دوستانی است که از این حرکت حمایت می کنند و می گویند مثلا چه اشکالی دارد فلانی که آشنای من هست و در این زمینه استعداد دارد در این جمع نباشد؟ هیچ اشکالی ندارد دوست من! اما فرض کن خود تو یکی از شرکت کنندگان در این مسابقه باشی و واقعا هم استعداد و قابلیت فراوانی از هر جهت داشته باشی اما به جای تو کس دیگری انتخاب شود که حداقل تو و حتی اطرافیانت می دانید که این فرد به اندازه ی تو این شایستگی را نداشته. . . خب چه حالی به تو دست می دهد؟؟؟ بیایید با خودمان رو راست باشیم. آیا واقعا کسی شایسته تر از این آشنایان وجود نداشت؟ بگذریم که به هر حال بحث هنر سلیقه ای است اما ما اینجا نام آکادمی را یدک می کشیم که شایستگی فنی را مقدم بر سلیقه می داند.
نکته ی بعد که واقعا برایم جالب بود این است که هر بار که سری های مختلفی از این برنامه پخش می شود به عنوان یک بیننده از همان ابتدای کار حدس می زنم که برنده کیست و دقیقا نیز همین اتفاق می افتد. چون کسی را برنده اعلام می کنند که شخصا و قبل از ورود به آکادمی حداقل اگر حرفه ای نبوده ـ که معمولا هستندـ لااقل نیمه حرفه ای بوده و اصولا چه لزومی دارد چنین فردی در آکادمی شرکت کند؟ آکادمی جایی است که فرد در آن آموزش می بیند. فرد با حداقل ها وارد می شود و با حداکثرها ـالبته بسته به توان و تلاش خودش ـ خارج می شود. ولی کاری که در حال حاضر در این “شو” انجام می شود فقط و فقط “پروموت “کردن افراد سابقه دار و حرفه ای این کار است. پس ناگزیر باید اهداف و حتی نام انتخاب شده برای این برنامه را از “آکادمی” به “شو” تغییر داد.
نکته ی جالب تر اینکه با توجه به اینکه در حال حاضر ما با کمبود خواننده ی خانم مواجه هستیم هر بار برنده ی این آکادمی – ببخشید “شو” – یک آقاست و همه می دانیم از بحث داخل کشور که خارج شویم در همان خارج از کشور هم فضا و بستر مناسب تر و راحت تر برای آقایان مهیاست پس چرا نیاییم با توجه به خانم بودن خود صاحب برنامه فرصتی هم به خانم ها بدهیم؟ چرا؟ گاهی حتی برای یک فرد ممکن است این ذهنیت پیش بیاید که شاید 1٪ به عمد این کار صورت نمی گیرد و به نظرم بهتر بود برای رفع این شبهه این بار به خانم ها فرصت بیشتری می دادند.
نکته ی جالب دیگر این است که در هر سری خواننده ی خانمی با لهجه اتنخاب می شود که از قضا واقعا برای صحنه ساخته شده اند و بدون اغراق شایسته هستند اما بیشتر به درد مارکت خارجی می خورند تا مارکت ایرانی با این فضای بسته و محدود. عملا هم دیدیم که خواننده ی سری قبل اکنون همچنان در مارکت خارجی فعالیت می کند و مسلما هم این امر به نفع او تمام خواهد شد.
سئوال دیگری که ذهن من و بسیاری از اطرافیانم را به خود مشغول کرده این است که بچه های این برنامه بعد از یک سال چه می کنند؟ جز دو یا نهایت سه نفر بقیه ناپدید می شوند و هر کس به حرفه ی سابقش باز می گردد! پس واقعا هدف از اجرای این برنامه و انجام این همه هزینه چیست؟ جز اینکه سالی یک مرتبه مردم یک شوی پر طمطراق ببینند و از دکور و لباس و صحنه آرایی و تجملات موجود تعریف کنند! یا تبلیغی باشد برای صاحب برنامه برای کنسرت های نوروزی. واقعا هدف از اجرای این برنامه چیست؟
و بدترین و سخیف ترین بخش ماجرا که واقعا جای تاسف دارد نحوه ی اطلاع رسانی به برندگان مسابقه بود که توسط مجری برنامه به ضعیف ترین و کودکانه ترین شکل ممکن انجام شد و همین کار سبب شد بعد ها که ماجرای آشنایی او با یکی از اعضای گروه پیش کشیده شد این نمایش مضحک تر به نظر برسد. درد من این است چرا اسطوره ای مانند خانم گوگوش باید اختیارش را دست جوانی جویای نام بدهد که هر طور می خواهد از نامش استفاده کند. چه کسی می داند که شاید یک سال بعد یا بیشتر همین خانم گوگوش در یک برنامه ی تلویزیونی دیگر ظاهر شده و از شیطنت های همین فرد یا افرادی چون او شکایت کند! کاری که بارها
شاهدش بوده ایم منتها به انحائ مختلف نه به یک شکل و فرم خاص.
یکی دیگر از زننده ترین صحنه ها نحوه ی انتخاب هنرجویان توسط آقایان خلعتبری و سعیدی بود که به بعضی از هنرجویان نگاه مسخره واری داشتند و بعد نوعی رفتار تحقیر آمیز ” که حالا به خاطر شما قبولش می کنیم” و… جملاتی از این دست که واقعا برای من به عنوان یک بیننده ناراحت کننده بود چه برسد به آن شرکت کننده ی بیچاره . بماند که بعضی از انتخاب ها کاملا بر عکس تصور شما به عنوان یک بیننده ی نیمه حرفه ای بود!
و نکته ی پایانی و جالب تر ماجرای اجرای نهایی آهنگ بسیار زیبای گروه توسط شخص خانم گوگوش بود. در زیبایی شعر و آهنگ و تنظیم و حتی اجرای خود هنرجویان حداقل من به شخصه نقصی نمی بینم و این آهنگ به حدی زیباست که خودم از طرفداران آن هستم ولی واقعا از اجرای ضعیف خانم گوگوش در عجبم و برایم جالب است که تا به امروز هیچکس در این فضای مجازی به خودش اجازه نداد در این باره چیزی بگوید. همه به به و چه چه! واقعا آن اجرای منقطع و بریده بریده ی همراه با نفس نفس زدن و خوردن انتهای کلمات از هنرمندی به این بزرگی و قدمت بعید بود. جالب است عده ای مدعی هستند که اجرای زنده بود و بالاخره این اشکالات هست. واقعا این حرف در مورد هنرمندی مثل گوگوش صدق می کند که روی صحنه بزرگ شده؟ مگر چقدر بیننده آنجا حضور داشت؟ تازه اکثریت همان بچه های تلویزیون و خانواده هایشان بودند به علاوه خانواده های هنرجویان. آیا چنین محیط کوچکی برای خواننده ای همچون گوگوش استرس زاست؟ معمولا این حالت نفس نفس زدن چند دلیل دارد: یکی رقصیدن هنرمند همزمان با خواندن. یکی استرس داشتن و دیگری آماده نبودن صدای هنرمند به دلیل بیماری و… حالا نکته اینجاست کدام یک از عوامل فوق باعث این اتفاق شده؟ من حدس می زنم پشت صحنه به موقع آماده نبوده و این را نقص برنامه ساز می بینم تا نقص خواننده. نکته ی خنده دار تر زدن گیتار توسط آهنگساز و زوم دوربین روی او در صحنه هایی است که نوای تار به گوش می رسد. یعنی ما هنوز فرق این دو ساز را نمی دانیم! و انتهای آهنگ در شوی گذاشته شده در اینترنت کاملا مشکوک به پلی بک بودن است. چون خانم گوگوش خواننده ای کاملا حرفه ای است از پس این صحنه خوب بر آمده اما نحوه ی لب زدن هنرجوها اندکی مشکوک به نظر می رسد که باز هم تکرار می کنم در این باره به هیچ وجه مطمئن نیستم و ترجیح می دهم قصاص قبل از جنایت نکنم.
در مورد تک تک هنرجوها معتقدم به جز دو یا سه نفر بقیه بسیار بهتر از سال گذشته بودند و در این میان صدای بسیار یونیک و منحصر به فردی بود که نادیده گرفته شد. به عقیده ی من صدای “آوا” همان صدایی است که اکنون در میان خانم های خواننده جایش خالی است و اجراهایش به خصوص در دو آهنگ “مرد من” و “هیچکی مثل تو نبود” بی اغراق عالی بود. هنوز صدایش جای کار دارد و هنوز باید پخته تر شود اما حیف بود که او برنده نباشد چرا که موسیقی ایرانی به چنین صدا و چنین سبکی نیاز دارد. امیدوارم او نیز همچون هنرجویان سال گذشته ناگهان ناپدید نشود و این عرصه را جدی بگیرد.
اما با تمام این حرف ها به عنوان کسی که صدای گوگوش و ترانه هایش را دوست دارد از او انتظار بیشتری داشتم تا نظارت بیشتری روی اتفاقات پیش آمده داشته باشد چون هر چه باشد نام او روی این برنامه است و نام او ارزشش بیشتر از این هاست. چون برای بدست آوردن این نام و جایگاه مسلما بهای زیادی داده است که حیف است با ندانم کاری یک سری جوان تازه کار از دست برود.
در انتها باز هم از این حرکت و نحوه ی برنامه ریزی دکور و صحنه آرایی و هزینه هایی که شد حمایت می کنم اما از نحوه ی اجرای برنامه به عنوان یک بیننده راضی نیستم و فکر می کنم می تواند بسیار بهتر از این باشد. اگر اهداف تعیین شده ی درستی داشته باشد و واقعا نقش “آکادمی” داشته باشد نه صرفا یک “شو” ی سرگرم کننده.
باز هم از تمام طرفداران خانم گوگوش خواهش می کنم که به این متن به دیده ی کلی نگاه کنند و با تعصب قضاوت نکنند و در غیر این صورت اصلا متن را نخوانند که ناراحت شوند. چون قصد من به هیچ عنوان تخریب هیچ فرد یا شخصیت خاصی نیست و در کل این نگاهی کلی است بر دو سری از برنامه ی “آکادمی موسیقی گوگوش”
همین و بس!
این موزیک ویدئوی خانم گوگوش که آهنگ مورد علاقه من از آثار ایشان است تقدیم به همه دوستداران این هنرمند.
