یکی از دلایلی که گروه‌های خارج از کشور نتوانسته‌اند در تمام این سال‌ها بین مردم و حتی بین کشورهای غربی برای خودشان اعتباری کسب کنند، همین قبیل حرکت‌های احساسی و نمایشی است.
http://www.radiozamaneh.com/politics/2011/12/16/90…
می‌خواهند با ارسال نامه، اعضای شورای امنیت را به اجماع برسانند تا رهبر یک کشور در حد و اندازه‌ی ایران را به دادگاه کیفری بین‌المللی ارجاع کنند. حتی اگر پیش‌نیازهای حقوقی چنین کاری فراهم بود (که نیست)، آیا واقعاً درک این آقایان از دیپلماسی بین‌المللی در همین حد است که فکر می‌کنند تصمیم‌گیری در شورای امنیت بر مبنای نامه و فراخوان صورت می‌گیرد؟
بعد هم، اصلاً تمام ملاحظات حقوقی و سیاسی به کنار. آیا واقعاً آنها فکر می‌کنند که در حالی که یکی از نهادهای سازمان ملل یک گزارشگر ویژه برای مسئله‌ی نقض حقوق بشر در ایران تعیین کرده، و همین گزارشگر در آخرین گزارشش هیچ صحبتی از «جنایت علیه بشریت» نکرده، یک نهاد دیگر سازمان ملل میآید و به حرف آقایان مصطفایی و پهلوی بالاترین مقام سیاسی یک کشور را به دادگاه کیفری بین‌المللی ارجاع می‌دهد؟ یعنی از «شورای امنیت » انتظار داردند که «شورای حقوق بشر» را سکه یک پول کند؟
