در بسیاری از ممالک خوشبخت آزاد که برای مهاجرت به آنجاها سر و دست میشکنند؛ رسم نانوشتهای است که اول سال یک آرزو بکنند.
بعضیها سراغ آرزوی بدست آوردن مال بیشتر، بدنی موزون تر، همدمی خوش مشربتر و از ایندست میروند.
بعضیها هم لقمه را درشت تر میگیرند و آرزومند صلح در جهان، پایان فقر سیاه، کشف درمان بیماریهای لاعلاج و از ایندست میشوند.
ایکاش امسال آفت نوکر صفتی از ایرانزمین ریشه کن شود.
اهلش میدانند این آفت در جامعه ریشه دوانده و علت بسیاری از تیره روزیهای ایران و ایرانیان است.
بعضیها نوکرتم، غلامتم، خاک زیر پاتم و الی آخر را نموداری از فرهنگ فروتنی ایرانیان میدانند؛ ولیکن اینگونه نیست. این طرز فکر و رفتار محدود به معاشرت نمیباشد و در حیطه کار و سیاست نقش اساسی و مخربی دارد.
تصورش را بفرمایید در جراید آمریکا اعلام شود؛ به نمایندگانی در مجلس و سنا نیاز است که سینه چاک رئیس جمهور باشند. فکر میکنید چیزی از آزادی، رفاه، پیشرفت و دیگر مزایا در آمریکا باقی میماند؟
آیت الله سید احمد علم الهدی؛ امام جمعۀ مشهد و عضو مجلس خبرگان رهبری گفته:
“بزرگترین نیاز ما برای مجلس آینده سینه چاک ولایت است.”
تبریک
