نسل کسانی که در موقع یا بعد از انقلاب از ایران خارج شده و اکنون زندگی های سرو سامان یافته ای در کشورهای غربی درست کرده اند اکثرا بیشتر اطلاعات خود راجع به ایران را از منابع رسانه ای غربی و یا حتی روزنامه های داخل ایران که در چند سال گذشته آنلاین شده اند می گیرند. متاسفانه در هیچدام از دو موارد بالا جزییات رفتاری، خلق و خو و دیگر اطلاعات منتقل نمی گردد. یکی از مشکلات ایرانیان مقیم کشورهای غربی نداشتن اطلاعات مهم نسبت به وضعیت روح و روان مردمان داخل ایران است و این شاید مهمترین مورد فاصله آنان با مردمان داخل باشد که نتیجه ی آن شعارها و نظراتی است که صرفا از طرف خبرنگارهای خارجی و یا صحبت های ساده ی خانواده های خودشان است و گستردگی لازم را ندارد.
در زیر نوشته ای را از نویسنده ای (بدون درج نام ) درج می کنم که از نسل بچه هایی است که در ایران بزرگ شده است. این متن در فیس بوک در استاتوس او بچاپ رسید.
علی علوی
ما بچه های کارتون های سیاه و سفید بودیم
کارتونهایی که بچه یتیم ها قهرمانهایش بودند
ما پولهایمان را می ریختیم توی قلک های نارنجکی و می فرستادیم جبهه
دهه های فجر مدرسه هایمان را تزئین می کردیم
توی روزنامه دیواری هایمان امام را دوست داشتیم
آدمهای لباس سبز ریش بلند قهرمان هایمان بودند
آنروزها هیچکدامشان شکمهای قلمبه نداشتند
و عراقی های شکم قلمبه را که می کشتند توی سینما برایشان سوت می زدیم
شهید که می آوردند زار زار گریه می کردیم
اسرا که برگشتند شاد شاد خندیدیم
ما از آژیر قرمز می ترسیدیم
ما به شیشه خانه هایمان نوار چسب می زدیم از ترس شکستن دیوار صوتی
ما توی زیر زمین می خوابیدیم از ترس موشک های صدام
ما آتاری نداشتیم که بازی کنیم
ما ماهواره نداشتیم
ما خیلی قانع بودیم به خدا
صحنه دارترین تصاویر عمرمان عکس خانم های مینی ژوب پوشیده بود توی مجله های قدیمی
یا زنانی که موهایشان باز بود توی کتاب های آموزش A.B.C.D
زنهای فیلمهای تلوزیون ما توی خواب هم روسری سرشان می کردند
حتی توی کتابهای علوممان هم با حجاب بودند
ما فکر می کردیم بابا مامان هایمان ما را با دعا کردن به دنیا آورده اند
عاشق که می شدیم رویا می بافتیم
موبایل نداشتیم که اس ام اس بدهیم
جرات نداشتیم شماره بدهیم مبادا گوشی را بابا هایمان بردارند
ما خودمان خودمان را شناختیم
بدنمان را
جنسیتمان را یواشکی و در گوشی آموختیم
هیچکس یادمان نداد
و حالا گیر افتاده ایم بین دو نسل
نسلی که عشق و حال هایشان را توی شهر نو ها و کاباره های لاله زار کرده بودند
و نسلی که دارد با فارسی وان و من و تو و ایکس باکس و فیس بوک بزرگ می شوند
و هیچکدامشان مارا نمی شناسند و نمی فهمند
