دیدم که بسیاری از مشتاقان برنامه پارازیت به نشان اعتراض زیر برنامه تکراری مصاحبه آقای گرگین آمدند و تا توانستند به کامبیز و سامان اعتراض کردند و اغلب گفتند که انگار دیگر حال و حوصله کار کردن ندارید و یا کم آوردید… اولا با احترام فراوان به آقای گرگین که حقیقتاً پیشکسوت دموکراسی در مدیا بود…جای ایشان را به سختی کسی بتواند پر کند….
دومأ نبودن کامبیز و سامان را اصلا به حساب کم کاری و سستی نمی‌گذارم، در چنین هفته ی که در جامعه ایرانی بمب‌های خبری پشت سر هم منفجر شد، حس می‌کنم که افرادی مثل کامبیز و سامان حرف برای گفتن زیاد دارند ….و مشتاقانه به دنبال دوربین و مخاطب میگرد
ند ..بلکه ماجرا بسیار بوی میدهد…و اینجور که معلوم است دیگر کامبیز به راحتی نمی‌تواند متنی که می‌نویسد را برایش مهر قبولی بگیرد…ماجرای گلشیفته به راحتی از زیر تیغ سانسور صدای آمریکا نمیگذرد…
انقدر تند و یک جانبه قضاوت نکنیم… اگر قرار اعتراض کنیم بهتر است که به سراغ خود کدخدا برویم یعنی مدیر جدید صدای آمریکا و آقای رامین عسگرد…
گر کمی عمیقتر فکر کنید میبینیم که چرا کامبیز این مصاحبه را انتخاب کرد که با ایرج گرگین مراتب در مورد سانسور در رادیو و تلویزیون دولتی صحبت شده بود؟
بطور مثال من که مرتب رادیو فردا گوش می‌کنم ….تقریبا هیچ حرفی از ماجرای گلشیفته زده نمی‌شود… حتی شماره تلفنی دارند که میتوانید پیام بگذارید و من خودم ۲ -۳ تا پیام برای حمایت از گلشیفته گذشتم و نه نظرات من نظر هیچ کس را در این مورد پخش نمیکنند…
