در۱۷ دی ماه سال ۵۷، هنگامی که شعله های انقلاب سراسر ایران را فرا گرفته بود، تغییر بزرگی در رهبری حزب توده ایران روی داد. جلسه هیات اجرایی کمیته مرکزی حزب، به گونه ای ناگهانی سکان رهبری حزب را به نورالدین کیانوری سپرد.
سران حزب توده هم گمان می‌کردند که در ایران وضعیتی شبیه به سوریه حافظ اسد یا موقعیت ناصر و قذاقی و حتی صدام حسین به وجود خواهد آمد. زیرا همه اینها در چارچوب یک انقلاب جهانی برای رهایی از استعمار، همگی در کنار شوروی خواهند بود.
ایمان به جبهه سوسیالیسم و نفرت از امپریالیسم آمریکا، چنان نیرومند ولی کور بود که خصوصیات کاملا ایرانی انقلاب ایران که هیچ ربطی به انقلاب جهانی کمونیستی نداشت، به نگاه آنان نمی آمد.
این دیگر آخرین میخ بر تابوت حزب بود. زیرا از هیأت اجرائیه پنج نفره منتخب آن، چهار تن به طور قطع از سرسپردگان و عوامل شوروی بودند.حزب در همان بستری خفت که کیانوری آن‌را گستراند. <... >>>
