به شهادت تاریخ معاصر، هر وصله ای به بسیاری از روشنفکران ایرانزمین میچسبد الا روشنفکری.
دیروز سالروز بازگشت “امام راحل” به ایران بود.
اگر میشد به دست آویز شور انقلابی و جَو گیر شدن، سینه زدن اینان را زیر عّلم و کُتل خمینی رفع و رجوع کرد، که نمیشود کرد چون بودند روشنفکرانی که جَو گیر نشدند، اکنون که انکار ماهیت ارتجاعی و اصلاح ناپذیر نظام مسلمین غیر ممکن شده، تداوم و اصرار بر شکوفه زدن اینها بهترین شاهد این مدعاست.
مدرک میخواهید؛ نگاه کنید به هواداری آنان از برنامه تسلیحات هسته ای رژیم ایرانی کُشی و ایران ویران کُنی که ایران را در آستانه جنگ دیگری قرار داده.
نگاه کنید به پافشاری آنان بر دموکراتیزه کردن از طریق “اصلاح ” رژیم “امام راحل” کهریزک کاری که مو به مو پایبند اصول تغییر ناپذیر “الهی” ١٤٠٠ سال پیش است که صدها و صد ها سال زور زدن برای ایجاد اندک اصلاحی در آن به جایی نرسیده.
نمونه ها بسیار است و وقت شریف خواننده کم و پرارزش؛ سئوال:
آیا زمان آن نرسیده این روشنفکران فکسنی به تئوری آب زیپو “هژمون” خود اندکی چاشنی عقل سلیم بزنند؟
تبریک
