مصاحبۀ کوتاه بخش فارسی صدای آمریکا با آقای پرویز ثابتی، مدیر پیشین امنیت داخلی سازمان اطلاعات و امنیت کشور (ساواک)، با واکنش غالباً تند بسیاری مواجه شد.
البته هر زمانیکه تاریخ، مخصوصاً تاریخ معاصر، پاکنویس میشود، توقع چنین واکنشها را باید داشت. انتظار سکوت قربانیانی که زخمهای به مغز استخوان رسیدۀ آنان انکار میگردد معقول نمیباشد.
آقای محمد ارسی یکی از قربانیان رژیم گذشته است که میگوید آقای پرویز ثابتی شخصاً در یک مرحله پس از دستگیری از او بازجویی کرده و دستور داده “ببرید آدمش کنید” که منجر به شکنجه و استفاده از “آپولو” و لت و پار کردن ایشان شده.
در بخشی از ویدیو ضمیمه، آقای ارسی از جمله میگویند:
“اصلاً این آقا محکومه، احتیاجی نداره که ما بریم اثبات کنیم که شکنجه کردی یا نکردی …”
در قسمتهای دیگر از هم آوایی پیشین خود با رضا پهلوی میگویند:
” در مورد شخص رضا پهلوی بنده اعلام میکنم بنده اشتباه کرده بودم… شایعات بسیار بسیار زیادی هستش که این آقای پرویز ثابتی همکار این آقای رضای پهلوی هست…. ایشون هم باید جواب بدن چه رابطه ای دارن (با ثابتی) ”
سئوال:
آیا پس از تجربه خمینی و بجای دادگاه، کفایت تشخیص هویت برای همکاران رژیم گذشته پیش از اعدام، “اصلاً این آقا (ثابتی) محکومه” تکرار همان رویه نمیباشد؟
آیا در ایران آزاد مورد نظر آزادیخواهان؛ بجای اثبات جرم، اصل را بر مجرم شناختن و آنهم بر اساس “شایعات” و بار اثبات بی تقصیری را بر دوش متهم گذاشتن جایی دارد؟
آیا بهتر آن نیست که برای متهمان تداوم سلامتی آرزو کرد تا شاید در ایرانی آزاد شده دادستان موظف به اثبات اتهامات علیه ایشان گردد؟
تبریک
پ.ن. به اینجا هم سرکی بکشید
