از بدو روی کار آمدن نظام پربرکت مسلمین “اصلاح طلب” و غیره؛ شوهای اعترافات تلویزیونی یکی از ارکان رکین وحوش حاکم بوده.
از آیت الله العظمی شریعتمداری که جان خمینی را نجات داده بود ولیکن مخالف بدعت ولایت فقیه، تا تاریخ مصرف گذشتگانی همچو سران حزب خائن توده، نورالدین کیانوری و طبری که همدست “امام” شده بودند.
از اکنون استاد دانشگاه در کانادا که فلسفه بافی میکرد تا برای “اصلاح طلبان” وحاهت جهانی بخرد، تا کارچاق کنان شرکتهای نفتی وابسته به رقیب در مافیای درون رژیم.
از نویسندگان یک لا قبای ایراندوست که وحوش تاب تحمل آنان را ندارند تا دانشجویانی که جز جرعه ای آزادی در پی هیچ چیز دیگر نمیباشند.
همه و همه و بسیاری دیگر، وادار به بیگاری بازیگری در شوهای اعترافات تلویزیونی به کارگردانی وحوش شده اند.
در تماس کوتاه تلفنی، سهام الدین بورقانی، یکی از روزنامه نگاران دستگیر شدۀ اخیر به مادرش گفته:
” حرف‌های من را در روزهای آینده باور نکنید.”
خیال همۀ اسرا، مخصوصاً زاده شدگان کوشندگان و پرورش یافتگان انقلاب خوش عاقبت راحت باشد که برای تماشاگر؛ به شهادت بازده سی و سه ساله، شوهای اعترافات تلویزیونی، که شایسته دریافت اُسکار برای به تصویر کشیدن میزان بلاهت و توحوش رژیم است، فقط کاربرد فراهم آوردن موقعیتی دیگر برای ابراز نفرت از وحوش کارگردان و سازنده آنها را دارد و دیگر هیچ.
تبریک
