مادرم که زنده بود همه زشتی های دنیا را برای ذهن رویا زده ام زیبا و قشنگ تر می کرد. مادرم که در چهار دیواری، زیر زمینی پر از شن و ماسه و آب، خاک شد، به یک باره، همه ی رویاهای بکرم از هم گسیخته شدند و من در هزار توی بی انتهایی رها شدم تا مثل خودش در زیر آب های زیر زمینی ساکن بشوم.
اوایل فکر می کردم باید مثل ماهی های درشت کپور به شنا کردن ادامه بدهم ولی پولک هایم کار خودشان را به خوبی انجام نمی دادند. یعنی واضح تر بگویم راه نفس کشیدنم بد جوری بسته شده بود. با دشواری تمام مسیرهای شن و ماسه و آب دریا را شنا می کردم. گاهی اوقات سیاه می شدم و اصلن نمی توانستم تکان بخورم.
مادرم در همان نزدیکی ها بود ولی نمی توانست حرف بزند. صورت قشنگ سفیدش را می دیدم که با التماس و آه، نگاهم می کرد. موهای طلایی اش کوتاه بود و با چشمان زیبای درشتش با من حرف می زد. ما دو نفر آنقدر با هم صمیمی بودیم که احتیاج به تکان دادن لب هایمان و هجی کردن هجاهای حروف فارسی و آذری را نداشتیم. از مادرم حرف می زنم ها. از مادری که با چادر سیاه خودش را می پوشاند و در روزهای تیرباران و اعدام به ملاقاتم می آمد.
من اصلن قهرمان نیستم. اصلن از این حرف نمی زنم چند ساعت یا چندین ماه در انفرادی بودم. فقط وقت ملاقات به او نمی گفتم که روزها و شب هایم را گم کرده ام. ما جوری تربیت شده بودیم که از سختی و مرارت نمی توانستیم حرف بزنیم.
امروز صبح که از خواب بیدار شدم، مه غلیظی تمام جزیره را پر کرده بود. به طوری که چشم چشم را نمی دید. سوار دوچرخه ام شدم تا سری به بندر مه آلود در سمت جنوب غربی بزنم. یاد مادرم افتادم که وقتی بچه بودم از خواب بیدارم می کرد تا با هم به اسکله ی سنگی شهر کودکی ام بروم.
این جا گاهی اوقات مه، شبیه مه شهرم می شود. قایق های کوچک و بزرگ را نظاره می کنم که در زیر فشار مه کمر خم کرده اند ولی با اشتیاق وافر به انتظار آفتاب نیمه جان جزیره می مانند.
اجازه بدهید بیشتر از این حرف نزنم
