ملی گرایی متعادل و غیر افراطی و خطرناک که آخرین مورد احیا آن به دوران رضا شاه پهلوی برمیگردد، در ایران ریشه دوانده و نهادینه شده است.
ولیکن در عین وجود گستردۀ احساسات ملی گرایانه که در بطن آن احترام و دلبستگی به ایران و ایرانی است؛ گاه و بی گاه تحقیر ایرانیان توسط ایرانیان صورت میگیرد.
مطمئناً بسیاری بدون برانگیخته گشتن کمترین واکنشی، شنیده و یا احتمالاً در گپ و گفتگو های خصوصی و بعضاً عمومی گفته اند که ” ایرونی جماعت آدم بشو نیست” یا ” هنوز دموکراسی برای ایرونی زوده” و دیگر از ایندست ناروا گویی ها که شوربختانه بسیارند.
سئوال:
آیا ایران و ایرانی دوستی مختص به واکنش تند به کاربرد نام مجعول “خلیج عربی” بجای خلیج فارس میباشد و ناسزا های رایج شدۀ ایرانیان به ایرانیان در آن مقوله نمیگنجد؟
اگر ایرانیان آدم بشو و آماده و لایق دموکراسی نیستند، پس چرا وقتی به کشورهای قانونمند مهاجرت میکنند تا به این حد حیرت انگیز شکوفا شده و منبع سود جامعه میشوند؟
آیا عارضۀ بد خیم تحقیر ایرانیان توسط ایرانیان نیازمند پژوهش متخصصین دلسوز نمیباشد؟
تبریک
