در طول عمر ٣٤ سالۀ نظام پربرکت مسلمین “اصلاح طلب” و غیره؛ توهین به ادیان ایرانیان غیر باورمند به مذهب تشیع و آنهم از نوع ابداعی این حضرات، جزء لاینفک رژیم بوده است.
آیین تسنن که اکثریت مطلق مسلمین جهان به برداشتی از آن تعلق دارند، مورد ناسزاگویی مستمر و غالباً بسیار رکیک از سوی کارگزاران رسمی نظام پربرکت قرار گرفته و میگیرد.
هدف این چند سطر صحبت د ر مورد پدیدۀ متناقض مسلمان بودن و در عین حال به همسر محبوب پیامبر اسلام، صحابۀ او منجمله پدر همسران او ناسزا گفتن نمیباشد.
دلیل این نوشته ابراز نگرانی از بکارگیری علنی و روزافزون مذهب به عنوان حربه در رویارویی برای هژمونی منطقه ای توسط دو دیکتاتوری دینی حاکم بر ایران و عربستان است.
ایندست سیاستها بازی با آتش میباشد و اگر آتش گُر بگیرد، تر و خشک را خواهد سوزاند.
نا گفته پیداست که سنی های افراطی هم ید طولایی در مقابله به مثل دارند و این نزاع خانمانسوز و بیزاری از آن قدمت تاریخی دارد.
عبدالرحمن جامی، شاعر مسلمان قرن نهم:
ای مغ‌بچه از مِهر بده جام می‌ام
کآمد ز نزاع سنی و شیعه قی‌ام
گویند که جامیا چه مذهب داری؟
صد شکر که سگ سنی و خر شیعه نیم
تبریک
پ.ن. به اینجا هم سرکی بکشید.
