برای اولین بار فیلمی از تظاهرات سی خرداد دیدم. البته همانطور که خواهید دید، این فیلم تنها گوشه های بسیار کوچکی از این تظاهرات را نشان می دهد و تنها به حواشی پرداخته و از سیل عظیم مردم خبری نیست. ولی وجود این فیلم بمن نشان داد که حتما رژیم، فیلم تظاهرات از بدنه اصلی تظاهرات را که مانند رودخانه ای می خروشید دارد و جرئت انتشار آن را ندارد.
دیگر اینکه در پخش خود این فیلم هم زیاد حقه و کلک زده است. برای مثال، تنها شعاری که در آخر فیلم بوضوح شنیده می شود، شعار “اتحاد مبارزه پیروزی” بود که چریکهای فدایی اقلیتی و بچه های مجاهد می دادند. در حالیکه این شعار تنها در دقایق اول شروع تظاهرات داده شد و بعد که انبوه جمعیت عادی از زمین و آسمان بارید و خیابان ها را پر کرد، تنها شعاری که شنیده می شد شعار در حمایت از بنی صدر بود. در حالیکه در این فیلم اصلا اسم بنی صدر وجود ندارد. برنامه حذف بنی صدر از حافظه جمعی از همان زمان شروع شده بود. برنامه ای که در رابطه اورگانیک حاکم بر نحله های متفاوت گفتمان قدرت، در خارج از کشور، سلطنت طلبان و استالینیستها انجام آن را بر عهده گرفتند و ترور شخصیت بنی صدر از هر طرف بطور سیستماتیک به عمل در آمد. در داخل، رژیم می گفت که بنی صدر در جنگ خیانت کرده است و جاسوس سیا بوده و با لباس زنانه فرار کرده است و در خارج کشور می گفتند که بنی صدر گفته موی زن برق دارد و دست بوس خمینی بوده است و در کردستان حمام خون راه انداخته است و به دانشگاه ها حمله کرده و آنها را ویران و…و.
جو سانسور و ترور شخصیت در خارج از کشور بقدری شدید بود که وقتی در سال 1984 از ایران خارج شدم و به هاید پارک کرنر رفتم، وقتی اسم بنی صدر را آوردم، گونه ای برخورد می کردند که انگار جزامی هستم و یا عقلم معیوب است. یکی از سلطنت طلبان که وزیر خارجه دولت خیالی آقای بختیار در خارج می بود به بی بی سی رفته بود و با پوزخند بمن می گفت که در آنجا دیده که کارکنان بی بی سی اعلامیه بنی صدر را برای تمسخر در محل اعلانات زده بودند و با تمسخر و خنده آن را بهم نشان می دادند و…و
مردم ایران بهای بس سنگینی را برای این سانسور و ترور شخصیت پرداخته و می پردازند، چرا که آنها را از داشتن سخنگویی که بیان وجدان جامعه ملی بشود و آلترناتیوی که هم در استقلال کامل از قدرتهای خارجی و هم در استقلال کامل از رژیم مافیاها عمل کند، محروم کرد و کرده است.
