منزلت انسانى و برابرى درمنزلت
از ويژگى هاى بارزى كه به نوع بشر نسبت داده شده، مقام و منزلت انسانى است كه مفهوم اساسى اعلاميه حقوق بشر، بر مبناى آن قرار دارد. جوهر اصلى باور حقوق بشر بر اين مبنا است كه همه افراد- بر كنار از شرايط و موقعيتى كه دارند، باهم برابرند.
به بيان ديگر، هر فرد از حقوق ذاتى خدشه ناپذيرى برخوردار است ، و در اعلاميه حقوق بشر، اين حق فطرى، مورد اهميت بسيار قرار گرفته است.
منزلت انسانى، چنان ارزش والائى است كه به اصول حقوق بشر پايائى و اعتبار منطقى مى بخشد. نهايتأ، مقام و منزلت انسانى، افزون بر شناساندن و ارائه حقوق اوليه، مسؤليت متقابل را نيز ، همزمان،مطالبه مى نمايد.
از اين منظر كه بنگريم، هيچ فردى نبايد بعنوان يك ” رعيت يا بنده ” قلمداد گردد. افراد بشر، عليرغم سن، قوميت، جنسيت يا موقعيت اجتماعى شان، با هم برابرند و هر جامعه متعهد به پاسدارى از اين حق مسلم، مى باشد. البته برداشت از برابرى و رعايت منزلت انسان، نبايد اين باشد كه لزومأ يك يك افراد بشر را، بدون در نظر گرفتن شخصيت و تفاوت هاشان، يكسان دانست.
مفهوم بزرگداشت منزلت انسان،كه سخت به اخلاق و روحيه برابرى مربوط است، همه افراد بشر را در پرتو انسانيت جارى بين خودشان، گرامى مى دارد.