از سفری کوتاه برگشتم. در این فاصله، اتفاقات بسیاری رخ داده اند، از جمله به اسارت گرفتن 48 ایرانی در سوریه و به قتل رساندن سه نفر از آنان و تهدید به قتل دیگران از طرف ارتش “آزادی بخش” سوریه. در این رابطه بحث های شدیدی بین ایرانیان مخالف رژیم در رابطه با نوع عکس العمل به این گروگانگیری در حال انجام شدن است. نگاهی به آنها من را متوجه این کرد که مهمترین عنصر، که همان حقوق انسان است در ان جایی ندارد. به همین علت، کامنت زیر را نوشتم:
“در اینجا بنظر می رسد که یکی از اساسی ترین مسائل فراموش شده است و آن حقوق انسانها می باشد. این را هرگز نباید فراموش کرد که حقوق انسان، قبل از باور و عمل انسان قرار می گیرد و از اصلی ترین این حقوق حق حیات می باشد. وقتی از این منظر به این مسئله نگاه کنیم، با خود خواهیم گفت که حتی اگر این 48 نفر همه آدمکش و تروریست هم بوده اند، با این وجود، دفاع از حقوق انسانی آنها وظیفه تمامی کسانی می باشد که برای آزادی مبارزه می کنند و بر اساس همین باور، حقوق را ذاتی انسان می دانند( از این منظر، از حقوق انسانی امثال استالین و هیتلر و خمینی که با یک دست خط دستور کشتار هزاران اسیر را می دهند و….و هم باید دفاع شود). نقض این اصل/ ارزش/پرینسیپل، ناقض را در کنار مستبد دمشق و هم جنسانش قرار خواهد داد.
در دفاع از حقوق انسان، نه فضای خاکستری وجود دارد و نه می شود با آن بازی سیاسی کرد. ارتش “آزادیبخش” سوریه که جیره خوار مستبدان عرب خلیج فارس و قدرتهای سلطه گر غربی ( ترکیه را هم باید به ان افزود.) شده است، وظیفه دارد که از جان این اسیران ( و دیگر اسیران) محافظت کند و در زمان اسارات، کرامت آنها را حفظ کند. ولی وقتی می بینیم که بطور مشکوکی از کشته شدن سه نفر خبر می دهد و در کنار آن تهدید به اعدام بقیه اسیران می کند، نشان می دهد که این ارتش، هیچ فرقی با آدمکشان رژیم اسد ندارد. دیگر اینکه نشان می دهد که کسانی که از این ارتش دفاع می کنند، نیز هیچ باوری به ازادی و حقوق انسان ندارند که اگر داشتند، به قتل رساندن و تهدیدی به قتل کردن بقیه را بشدت محکوم می کردند. به بیان دیگر چنین مواقعی حکم آب را دارد که پای سیاه و سفید باورمند و عمل کننده بودن و یا نبودن به حقوق انسان را در هنگام از آب رد شدن، به نمایش می گذارد.
پیشنهادم به کسانی که به دفاع از این ارتش جیره خوار بر آمده اند این است که قدری در باور و نظر خود اندیشه کنند و به یاد بیاورند که ما برای جامعه ای مبارزه می کنیم که حتی حقوق انسانی بدترین ها نیز با بیشترین وسواس رعایت شود چرا که اگر اینگونه باوری را نداشته باشیم و بر اساس این باور عمل نکنیم، رژیم آینده، تنها ادامه استبداد سلطنتی و ولایت فقیه منتهی با اسمی جدید خواهد بود. متاسفانه سوریه ای های مخالف اسد، مانند رژیم اسد، بدست خود جام زهر وابستگی و استبداد را سر کشیدند ( البته از یک منظر نمی شود زیاد ایراد گرفت، وقتی کشوری بعد از جنگ جهانی اول، در رابطه قدرت ابر قدرتهای زمان خود ایجاد می شود، سخت است به اهمیت رعابت اصل استقلال در مبارزه پی ببرد.) و با اینکار خود، در صورت پیروزی، تجریه سوریه را تضمین کردند. در اینجاست که به اهمیت خارق العاده دو اصل راهنمای استقلال و آزادی در مبارزه می شود پی برد.”
