آرزو می‌‌داشتم
روزی
– افسار ِ توسن ِ سخن در دست –
در نوردم
دشتِ شریفِ اندیشه‌های تو را
و لب
– تر از طراوتِ آن همه سبز –
بگشایم به سرود ِ ستایش
با کلامی بیخته،
آمیخته به فاخرانه‌ی واژه های ِ بلند
آن چنان که در شأن ِ شکوهِ شعر ِ شامخ ِ تو است.
***
اکنون اما،
سرشار ِ حظّ ِ تماشا
– طبع
گًل انداخته از شرم ِ لکنت –
در نشٔه‌ی شمیم ِ گلستان ِ دفترت
نه دامن،
که افسار ِ توسن ِ سخنم هم
رفت
زدست.
********
تیبوران- ۱۶ اگست ۱۹۹۷
جهانگیر صداقت فر
