لادن عزيز
من نيز مثل شما با ايران تريبيونال همكارى ميكنم و با بسيارى از عزيزانى كه در اين سلسله مقالات نام بردى در لندن از نزديك آشنا شدم و در طول هفته برگزارى دادگاه در محل سازمان عفو بين الملل، هر شب به هتل محل اقامت آن ها سر ميزدم و هم اكنون نيز بخش مهم انرژى خود.را مخلصانه در خدمت اهداف انسانيشان قرار داده و به كمك دوستان شب و روز تلاش ميكنيم كه نداى حق طلبانه يك يك اين عزيزان را به گوش جهانيان برسانيم. همانطور كه خودت بارها در مصاحبه هايت تكرار كرده اى ما بايد اين حركت را محور مبارزه عليه قانون اعدام نه تنها در ايران كه در سراسر جهان قرار دهيم. من نيز سه نفر از همسايگان و دوستان نزديك دوران دبيرستانيم را از دست دادم و هر گاه كه بياد اين موضوع ميفتم افسردگى تمام وجودم را ميگيرد و از خود سؤال ميكنم به چه جرم. من وقتى به ليست منتشر شده نگاه ميكنم اسم سازمان مجاهدين را در كنار نام اكثر اين عزيزان جانباخته ميبينم. من در انقلاب ٥٧ جوان فعال و انقلابى بيست ساله اى بودم و مثل بسيارى از جوانان اونموقع و تحت تاثير جو اونموقع دور و بر ميتينگ هاى مجاهدين و فدائيان مى پلكيدم و بنا بر اين ميخواهم شما را براى چند دقيقه اى به فضاى آن موقع ببرم و توضيح بدهم.كه چگونه ما حاضر بوديم تا پاى جان در راه اهداف اين سازمان ها جانفشانى كنيم. بسيارى از جوانان امروزى به كارنامه ننگين رهبرانى چون خمينى، رجوى ونگهدار نگاه ميكنند و از ما سئوال ميكنند شما چگونه نتوانستيد به عوامفريبى هاى اين جانوران ماليخوليايى پى ببريد. جوابى كه من براى اين سئوال دارم اين هست كه ما از دل جامعه ديكتاتور زده پادشاهى بيرون آمده بوديم و ساده لوحانه تحت تاثير شعارهاى آرمان خواهانه مجاهدين و فدائيان كه يكى جامعه بى طبقه توحيدى را وعده ميداد و يكى جامعه بى طبقه كمونيستى تجويز ميكرد گير كرده بوديم. رجوى، خيابانى، نگهدار،مدنى، … قهرمانان جان به كف مبارزه مسلحانه از زندان آزاد شده بودند و بر سر و دست مردم مىچرخيدند. به خاطر دارم در ميتينگىى در دانشگاه تهران شركت كرده بودم كه رجوى و خيابانى سخنرانى داشتند و نمايشى از صحنه هاى حماسى از مقاومت فاطمه امينى را كه در زندان هاى شاه زير شكنجه جان سپرده بود در آنجا به اجرا گذاشتند. سئوال اساسى اين هست كه چرااين رهبران پر شور انقلابى به اين وضعيت اسفبار در افتادند. آن ها كه رضا پهلوى و نورى علا نبودند كه از جاى گرم و كاخ پادشاهى وعده هاى آنچنانى بدهند. پس چرا اين دو رهبر جوان و پر شور با آنچنان سوابق درخشان مبارزاتى به چنين منجلابى در غلطيدند. به نظر من اگر كسى ذره اى به صداقت آن ها كوچكترين شكى به خود راه دهد اشتباه فاحشى ميكند. من لحظه اى سخنرانى هاى پرشور و شوق و شاعرانه اين رهبران را كه از عمق وجود آن ها بر مى خواست فراموش نمى كنم. اسناد و مدارك اين ميتينگ ها موجود هست. اگر به اين اسناد مراجعه كنيد به وضوح پى ميبريد كه سخنان پر شو ر رجوى، خيابانى، نگهدار، مدنى در ميتينگ هاى مختلف از عمق وجود آن ها بر مى خواست و نشانى از عوامفريبى در آن نبود. بنابرين چرا اين ديوارى را كه اين ها بتا نهادند اينطور سقوط كرد و از هم پاشيد. به نظر من ريشه اين انحرافات را در تئورى لنينى سنتراليزم دموكراتيك كه در كتاب گام به پيش و دو گام او بايد ديد.
هر دوى اين سازمان ها و سازمان هاى چپ ديگر از اين تئورى نادرست لنين پيروى كردند كه سر انجامش بن بست و شقه شقه شدن اين سازمان هاى سياسى بود. اين تئورى شكل حرمى ادارى را تجويز مى كند و تفكر فردى را به جاى تفكر جمعى مى گذارد و در آنجا نيزحزب لنين سر انجامش استالينيسم بود. بياد دارم كه ما هر گاه جلسات تشكيلاتى داشتيم، يك مسئول از رده بالا تر در جلسه ما حضور داشت كه بحث هاى ما را به ميل خود جمع بندى ميكرد و تصميم مىگرفت.و مسئول اجازه نمىداد اعضا در مورد مسائل مختلف محلى خود راى گيرى كنند. اين شيوه عملكرد حرمى از بالا به پايين، و قدرت جمع شده در مسئولين رده هاى بالا آنها را به فساد كشاند.
به خاطر دارم وقتى رجوى و بنى صدر به خارج فرار كردند و شوراى ملى مقاومت را تشكيل دادند جلسه اى به رياست دكتر باقر زاده در حمايت ازشوراى ملى مقاومت بر گزار شد. دكتر باقر زاده در آن جلسه از دكتر ناصر پاكدامن استاد علوم سياسى دانشگاه سوربون دعوت كرده بود تا در آن جلسه در مورد مقوله دموكراسى سخنرانى كند. سخدرانى دكتر پاكدامن از مضمونى بسيار آكادميك و تحقيقى در مورد مقوله عام دموكراسى برخوردار بود و به هيچ عنوان به درك و عملكرد مجاهدين كه نقش محورى در اين ائتلاف داشت اشاره اى نكرد. در آن شب من در بحث آزاد آخر جلسه شركت كردم و با برخورد تندى از آقاى پاكدامن انتقاد كردم. انتقاد من به آقاى پاكدامن اين بود كه ايشان به خودشان زحمت نداده بود كه مضمون سخنرانى و مقاله خود رابا درك و عملكرد مجاهدين كه نقش محورى در اين شورا داشتند ارتباط دهد. من در آن جلسه به آقاى پاكدامن گفتم كه كاملا معلوم هست كه شما درك درستى از ديدگاه هاى مجاهدين در مورد اين مقوله نداريد ومن با باز كردن ديدگاه هاى مجاهدين يك متلك آبدار بار ايشان كردم و به ايشان گفتم شما نمى توانيد طرفدار اين موجود مبتذل باشيد و اسم خود را پاكدامن بگذاريد. بخاطر دارم كه ايشان در آن جلسه از اين برخورد من بسيار بر آشفته و ناراحت شد. طولى نكشيد كه ايشان جز اولين تلفات سنتراليسم دموكراتيك حاكم برشورا شد. پس از بيرون آمدن از شورا، من شنيدم كه آقاى پاكدامن در جايى گفته بود كه آن جوان عليرغم برخورد تندش درست گفت.
لادن عزيز
از اين بحث ها ميخواهم نتيجه بگيرم كه ما بايد از يك برخورد احساسى پرهيز كنيم و بدانيم كه دشمن دشمن ما با هر ماهيتى دوست ما محسوب نميشود. ما بى صبرانه ولى معقولانه خواهان سرنگونى اين رژيم ضد بشرى هستيم. ما خواهان تكرار فجايع افغانستان، عراق، ليبى و سوريه نيستيم. ما بايد هوشيارانه و محتاطانه بااعتلاف جريانات و تشكلاتى كه از همان نوع بينش و عملكرد امثال شاه، خمينى، رجوى، نگهدار برخودار هستند عمل كنيم و همواره خواهان دخالت عموم در تصميم گيرى ها باشيم. .و در كنقرانس هاى مختلف از شييوه تعقل جمعى دفاع كنيم و براى هيچ فرد يا گروهى حق ويژه قائل نشويم. شرط اول تضمين آزادى بيان و انديشه و ساير حقوق دموكراتيك از جمله لغوقوانين اعدام حقوق زنان حاكم كردن تعقل جمعى دراين ائتلاف ها و كنفرانس ها مى باشد.
اخيرا دكتر باقر زاده پيشنهاد بسيار معقولى در رابطه با ايجاد يك پارلمان ايرانيان خارج از كشور مطرح كردند كه ما بايد با جديت از آن حمايت كنيم ويا اينكه كنفرانسهاى موجود را به يك أهرم دموكراتيك و نه دست نشانيم تبديل كنيم.
اميدواوارم و انتظار دارم كه به نوشته و نگرانى من پاسخ دهى. از شما تقاضا ميكنم كه قبل از پاسخ دادن ببه مقالات و كامنت هاى زير مراجعه كنيد.
شعر اگر مردى بيا ايران و زن شو
شع:ر ناتن يابو چه ميخواهد ز جان ملت ايران
كامنت من در پايان مقاله ً”رهبر كاريزماتيك يا انتخابى” آقاى نورى علا
شعر انگيسى
About Obama’s speech on Egypt, …
Noam Chomsky responded by saying” I read it, enjoyed it and appreciated it”
براى پيدا كردن بلاگ هاى من روى lلينك ahosseini كليك كنيد.
مفق و پيروز باشيد
على حسينى
