گرما پا ميكوبد بر زمين
خشم بي صدايش خاموش كرده هياهوی شهر
مرگ قدم ميزند
از كوجه به خيايان
ديگرديوارها تاب حمايت از سايه را ندارند
همه رویای ساحل را شكار ميكنند
انجا كه بادها ميدوند
بي پروا بی هدف
بي ترس از گذشتن مرزها
و موج های كف كرده
ميبوسند پوست سفيد صدف
گل های آفتاب گردان خيره به خورشيدند
بجز آن گل عاشق
كه چو من به راه تو چشم ميد وزد
عطر تو را در نسيم ميبلعد
تا زنده بماند در اين گرما
عاشق بماند تنها
اورنگ
Aout 2012
