آبادان از معدود شهرهایی در ایران است که در آن سنگینی نگاه های چند جانبه مردان و قضاوت زنان را احساس نکردم. برای من این تجربه بسیار تازگی داشت، چرا که در بعضی شهرها حتی قدم زدن با گروه هم برای یک زن راحت نیست (در قرن بیست و یکم). مردم آبادان بسیار باز بودند و این حس راحتی در همه جا قابل لمس بود. مثلا من مدتی روی سکویی روبروی مغازه کفش فروشی در مرکز خریدی منتظر خانواده که مشغول خرید بودند، نشستم. برای من خیلی جالب بود که جوان ها با تیپ ها و لباس های بسیار متنوع و شاید برای سلیقه محافظه کار من غیر منتظره در مرکز می گشتند: پسرهای جوان با موهای بلند و لباس های چسبان و کمربندهای بزرگ و دخترهای جوان با روسری های کوچک، مانتوهای کوتاه و تنگ ، کفش های بلند و گاه کمربند های پر زرق و برق می گشتند، ولی من یک بار ندیدم که کسی به کسی نگاه غیر عادی بکند. در مدت نزدیک به 45 دقیقه که آن جا نشسته بودم، ندیدم که یک نفر به دیگری متلک بگوید یا … راستش برای اولین بار در ایران احساس کردم که در کانادا هستم
این تجربه در بازار هم تکرار شد، البته در آن جا بسیاری با مانتو و شلوار معمولی، بعضی با چادر و غیره بودند، ولی نهایتا جو آزار دهنده زن ستیزانه ای را که در غالب شهرهای ایران محسوس است، در هیچ جای آبادان احساس نکردم.
وقتی با مردم شهر صحبت کردم، می گفتند که آبادانی ها از قدیم همین طور بوده اند. فرهنگ شهر بسیار باز و مدرن بوده و کسی با کسی کاری نداشته. راننده ای می گفت که قبل از انقلاب شهر 14 سینما داشته که در ایران این شهر از این جهت بی نظیر بوده
در طی گشتی که در شهر زدیم، کلیسای شهر توجهم را جلب کرد، نمی دانم جمعیت مسیحی آبادان چه قدر است، ولی برایم جالب بود که کلیسا داشتند. موزه آبادان طرح بسیار جالبی داشت و من خیلی کنجکاو بودم که از آن بازدید کنم، ولی روز تعطیل بود و موزه بسته بود.
اگر چه در صورت رسیدگی، شهر می توانست چندین برابر زیبا و دیدنی باشد، اما روی هم رفته من با خاطره و تجربه بسیار خوبی از این شهر زیبا بازگشتم.
