آنگاه که اشعار عرفانی با همه لطافت بیان مکرر میشوند. برای احتراز اطاله کلام و تا میقاتی دیگر باید به عشق زمینی پناه برد، من ترانه های فراق را بر گزیده ام تا چه قبول افتد و چه در نظر آید.
مستم بکن و ز قید هستی برهان
باز آ و مرا به اوج مستی برسان
مستم بکن آنچنانکه از مستی من
هم ساغر و هم صراحی آید به فغان
******
باز آ که ز باده لبت مست شوم
بالاتر ازآنچه بوده و هست شوم
باز آ باز آ وگرنه پنهان از تو
میخوابم و با خیالت همدست شوم
******
ساقی بنشین که می پرستم کردی
دیوانه تر از چنانکه هستم کردی
با دیدن چشم تو چنان مست شدم
گویی ز شراب ناب مستم کردی
******
می خوردن من ز غایت مشتاقی است
من باده خورم تا نفس از من باقی است
من مست می و باده نبودم هرگز
مستی من از دیدن روی ساقی است
******
امشب هوس باده لعل است مرا
کی باده انگور کند مست مرا؟
مائیم و حضور یار و نوش از قدحش
یک همچو شبی کجا دهد دست مرا؟
******
با عشق تو زندگی بکام است مرا
واز جام لبت کام مدام است مرا
آن باده که دین ما حرامش فرمود
آری آری بی تو حرام است مرا
******
دنیا همه از شراب و ما از غم مست
واین غم بدلم نشسته از روز الست
این عمر چو یک باد ز هفتاد گذشت
عمری که مرا دقیقه ای یکسال است
******
ای چشمه آب زندگانی لب تو
اکسیر حیات جاودانی لب تو
گویند همه زبان تو شیرین است
ای قند مکررم زبان و لب تو
محمود سراجی م.س شاهد
قسمت دوم تا چند روز دیگر تقدیم خواهد شد
