تکامل انسانی زمانی محسوس خواهد بود که ما از کشتن جانوران زبان بسته به پرهیزیم. دیشب پس از دیدن یک عکس دردناک از حیوان آزاری تا دیری خوابم نمی‌برد. هر جانوری در قلمرو خود با هوش تر از جانوران دیگر است. ما در قلمرو مورچگان کمتر از مورچه ایم. پس یکباره فراموش کنیم که ما جایگاهی والا تر از دیگر جانوران داریم. من از بچگی به این دانایی رسیده ام که پستان داران توانمندی شگرفی دارند که با ما “انسانها” پیوند دوستی بسیار نزدیکی بر قرار کنند. تجربه شخصی ام با سگان یک تجربه نمادین است از این راستی.
در کودکی با یک بزغاله چنان دوست شده بودم که هر جا که میرفتم دنبالم بود. آنقدر کوچک بودم که وقت کشتنش، در روز “جشن خون ریزی”، نمیدانستم که او دیگر نخواهد زیست.اکنون که بچه نیستم با سگان دوستی نزدیکی دارم. گاهی میاندیشم که نکند آنچه را که ما وفای سگ می‌نامیم، چیزی نیست جز جلوه ای از یک هراس بیکران که سگان از ما انسانها دارند. یادمان تاریخی سگان پر است از درندگی انسانها.
بخود میگویم، که نکند سگان بخود گفته اند که، “برای زنده ماندن، ما باید انسانها را فریب دهیم”. با این ترفند “انسانها” خواهند پنداشت که ما بسیار دوستشان داریم – تا شاید آنها ما را کمتر بیازارند. از این قصه‌ها میگذرم. من که خود را ”انسان” می‌نامم، هنوز از این درندگی دست بر نداشته ام. من گیاه خوار نیستم. من ریا کارانه از اندیشه‌های گران دم میزنم اما توان این را در خود نمی‌بینم که بایک جهش “انسانی” دست از درندگی بکشم.
روز “عید قربان” در کشورهای اسلامی جانوران بیگناه هزار هزار در خون خود میغلتند. “عید” که عربی است برای “جشن” پارسی، می‌بایست زمانی می‌بود برای شادی و پایکوبی، بخشش و همدلی، و بزرگداشت زندگی. شوربختانه عید قربان مناسبتی است برای شکنجه, خونریزی, و پایمالی زندگی. بزرگترین پیروزی من در این زندگی این خواهد بود که پیش از مرگ ، دست از درنده خویی بر داشته و گیاه خوار شوم.
ما “انسانها” درندگان راستین هستیم. درندگی، زمانی که راه دیگری پیش پایمان هست، نشانه ایست از این که ما جایگاهی پایین تر از دیگر جانوران داریم. ما “انسانهای” خود بین باید از این پنداشت که جایگاهی والا تر از دیگر جانوران داریم دست بکشیم. تا آن زمان، ما جانوریم – از گونه درنده اش.
