حاج علی مصطفوی موفق‌ترین برده دار تونس بود. پدرش برای تجارت ازکربلا آمد و ۳۵ سال پیش از تولد علی، مقیم آن سواحل شد. اوایل جوز هندی، فیروزه و کهربا از ایران و عربستان می‌‌آوردند، و کرباس انگلیسی و فولاد آلمانی صادر میکردند. ولی بازار برده بمراتب داغ تر بود.
اقوام دریای مدیترانه، مثل همه طوایف سرتاسر جهان، دائم در جنگ و ستیز بودند. دزدان دریایی تونسی از ناامنی عمومی سوً استفاده میکردند و هر ساله، به حریم جزایر مجاور شبیخون میزدند. هر چه می‌‌یافتند می‌‌دزدیدند، منجمله پسران و دختران جوان را.
علی اولین بار در سال ۱۸۴۰ مشغول خرید بردگان جوان شد که با فرا رسیدن فصل تابستان، دزدن دریایی بربر و عرب برای فروش به سواحل شمال آفریقا میاوردند. بدن عریان و دندان‌های سفیدشان را معاینه میکرد، و قیمت میزد. خان‌های ایرانی و شیوخ عرب، مشتری‌های پر و پا قرص او بودند.
دختران باکره را به هفت دینار می‌خرید و پسران نابالغ را به ۴ یا ۵ سکّه طلا. زنان و مردان جوان، بسته به وضعیت تن و بدنشان، بین یک تا سه دینار خرید و فروش می‌شدند. یونانی‌ها و فرنگی‌‌های پوست سفید بیشترین قیمت را داشتند، و علی می‌توانست آنها را به ۲۰ تا ۳۰ دینار در بازار حلب بفروشد!
دختران باکره را کون سؤ میکرد، تا از سکّه نیفتند، و پسران جوان را نیز بی نسیب نمی‌‌گذاشت. اما همیشه مواظب بود که آسیب جسمی نبینند. زنان جوان را مدتی به کنیزی نگه می‌‌داشت و چند ماهی استفاده میکرد، تا به فروش برسند.
متاسفانه، این بازار پر رونق و کسب حلال کنیزان و غلامان کافر، در سال ۱۸۶۰ با دستور دولت زورگوی انگلیس بر هم خورد، و سواحل شمال آفریقا و بنادر الجزیره و تونس مورد حمله و اشغال ناوگان استعمار گران قرار گرفت.
حاج علی و خانواده پر اولادش، مجبور شدند که شبانه و مخفیانه از تونس فرار کنند، و به بندر طرابلس بگریزند. اما آنجا هم امنیت نداشت و بخاطر طلا و جواهرات، خانواده در معرض خطر بود. به ناچار، به حلب رفتند که در اشغال عثمانی بود و با شیعیان بد رفتار. از آنجا، عازم بندر محمره شدند و با کشتی، خود را به بمبئی و هند رساندند.
پسر سوم حاج علی، پس از سالها در بدری و مشقّت در هند و کشمیر، سر انجام در سال ۱۸۸۰ به ایران رجعت کرد، و در شهر خمین که بر سر جاده تجاری اصفهان به تهران بود، مقیم گردید. کار خاندان مصطفوی در خمین رونق گرفت و از مالکین و تجار معتبر شدند. کوچکترین نوه حاج علی، سر از شهر قم در آورد و پس از سالها طلبگی در حوزه علمیه، به مقام اجتهاد رسید.
