میگویند “پشت سر مرده” حرف نباید زد؛ که البته منظور تمجید و تحسین نیست و نقد کردار و گفتار است و استدلال هم آنستکه از مروت بدور است چون شخص مورد نقد دیگر در قید حیات نیست تا از خود دفاع کند.
ولیکن؛ در مورد نقش آفرینان در حیطه عمومی جامعه، این رسم نه چندان منطقی، جایی ندارد که اگر داشت دیگر واویلا به امید اصلاح خطاهای دیگران و جلوگیری از تکرار آن.
احسان نراقی که دیروز در تهران در سن هشتاد و شش سالگی از دنیا رفت از نسل روشنفکرانی بود که نتیجه افکار مغشوش در آمیخته با ابن الوقت بودن آنان در بروز و تداوم فاجعۀ حال و روز ایران نقش کلیدی داشته اند.
از جنس شارلاتان علی شریعتی گرفته تا فاشیستی مانند سید احمد مهینی یزدی (فردید) که در ضمن با کمک همین شادروان نراقی دستش به کار “تدریس” بند شد و بسیاری دیگر از ایندست که تک و توکی از آنان هنوز در قید حیات میباشند و مشغول انتقال هنر به نسل بعدی، با تئوری های من در آوردی، واژه پرانی های لوس و هاج و واج از توده ای گری به ملی گرایی و از مصدقی به کاشانی چی و … در تردد بودند و همواره با باد دین در غبغب، کار را به اینجا رسانده اند.
نابکاری های احسان نراقی در دو رژیم برای ایران و ایرانی زیانبخش بود، باید از خطاهای دیگران آموخت.
تبریک
