سی و یک سال پیش، در چنین روزهایی، مردم ایران برای احقاق حقوق اولیه شان و بر علیه استبداد به خیابانها آمده بودند. آن بار، حرکت آزادی خواهانه مردم کشورمان ناتمام ماند، ولی اینک پس از گذشت بیش از سه دهه و علیه استبدادی دیگر جانی دوباره گرفته است. ظالمانی دیگر، و جانیانی خونخوارتر، وطن مان را به دست گرفته و برآشفته‌اند. بر سالها اختناق، اسارت و شکنجه و تجاوز و قتل افزوده‌اند. خواهران و برادران مان، و پدران و مادران مان، از بی‌تابی و بی‌پناهی چاره‌ای جز خیابانها نیافته‌اند. جان در کف نهاده‌اند، برای آرزوهای صد ساله‌شان: استقلال، آزادی، و مردم‌سالاری حقیقی.جوانانِ وطن خود را در راه پس گرفتن حق‌شان قربانی کرده‌اند، و مادرانِ داغ دیده هر شب بر پشت‌بام‌ها فریاد می‌زنند که این دیکتاتورها کوچکتر از آنند که ادعا می‌کنند، که بزرگترین گناه حاکم، ظلم است، نه کفر.تنهایشان نخواهیم گذاشت.در حمایت از جنبش‌شان و خواسته‌هاشان به خیابان خواهیم آمد و همه با هم، نغمه آزادی و رهایی سر خواهیم داد.فریاد خواهیم زد که همراهتانیم، و خروش بر خواهیم آورد که صدایتان را، و سرود صلح طلبی و آزادی خواهی‌تان را بلندتر و رساتر از هر بار، برای جهان تکرار خواهیم کرد. باشد که اشک و خون و فریاد، تختِ ستم را بار دیگر به پایین کشد. روز شنبه ۶ فوریه ۲۰۱۰، به ما بپیوندید.
