درسحرگا ه_ ا بتدا ئی_عمر
آ سما ن ، صا ف و پا ک و روشن بود
گل تبا را ن به _گرد_ ما بود ند
جا ی ما ، در میا ن_ گلشن بود
در فرا ا وج_ قله ها ی_ شبا ب
همد ل و هم مر ا م_ ا و گشتیم
سخن_ عشق_ او ، چه شیرین بود
غرق_ شیرین کلام_ او گشتیم
درمیا نسا لگی ، و تنگ غروب
تا که میهن به چنگ توفا ن شد
وحشت_ قهقرا شد و سرکوب
کار ما ، کوچ ازآن د یا را ن شد
درسرا شیب_ ا نتها ئی_ عمر
بس شنید یم شکوه ها ، ا ز د وست
خاطر از دوست نیست آزرده
آنچه از دوست می رسد نیکوست
درشبا نگا ه_ پیری و عزلت
آ سما ن ، گرچه روشن و پا ک است
قلب ما ، در کنا ر قطب شما ل
یا د_آ ن زا د گا ه و آ ن خا ک است
منوچهر سعا دت نوری
