خدای را نفس می‌کشد هنوز و بشارتی که با او وعده میرفت سنگین و درد مندانه در قعر جانش. 　 پاداش زیستنی تنها به هیبت

در سرای خورشید می‌نشیند لب حوض تر کند بال بلا دیده افکار به خمیازهٔ رنگ. 　 میگریزد گه گاه پی‌تنهایی خویش از نهان خانهٔ اسرار

در سکوتی سنگین که نفس در تنگنای سینه حبس میشد و نبض که بیتابانه میزد بر رگ چون بی‌دادرسی بر زنجیر 　 در بازگشتش به

گندابه ی پایان چیزیست                           در مشام   کهنه‌ها را خیس کنیم   فصل نو پاکی میطلبد.   و خوشه‌های خوش مشام اندیشه‌های رنگ بلوغ

می‌خواست عاشق باشد شاد باشد مثل اطلسی‌ها ی رنگ، مثل اقاقی ها،   ول کند گاه و بیگاه برگ‌هایش را            مست و بی‌خیال بر