غصه میخورم، به رغم باوری استوار                         که گلگشت روزگار به جز گذار کوته و تـنگی نیست، و رهروان پیر خردمند را                                 در این

باران سرخ بارد، تا ابر دیدگانم درد جگر گزا را پنهان نمی توانم   حسرت بدامنم ریخت ظلم زمانه و سوخت از تارو پود اعصاب،

وسردمان بود ما،                      در عنفوان بلوغ. تب ِ داغی دربطن تن داشتیم و  لرزش موجی بر جدار جان؛ و در انبوه ِ ازدحام ِ

1 این توده ی خشم قصد عصیان دارد آهنگ بلاد ناخدایان دارد این نهضت نو خاسته در دامن خویش صد کاوه، دو صد رستم دستان

Selections from “Gharibaaneh: Poems 1982-1994” (Eqbal Publishing, Los Angeles, 1995). See cover / back : — — — — — — — — — —