Archive

درسی كه باید گرفت

از بیست و دوی بهمن به این طرف صدای شكوه و شكایت همهٌ مخالفان و بخصوص آنهایی كه همت كرده بودند و برای مبارزه با رژیم به خیابان آمده بودند، بلند است. بسیاری خود را آماده كرده بودند تا با ریختن به میدان درسی را كه در روز عاشورا به حكومت داده بودند مكرر نمایند ولی نتیجه جز آن شد كه میخواستند. باید بدون مجامله و معطلی وضعیت را ارزیابی كرد و درسی را كه باید از واقعه گرفت وگرنه سر حرفهای نامعقول باز خواهد شد و روحیهٌ مبارزان آسیب خواهد دید. اول از همه ببینیم كه بازی چرا چنین صورتی گرفت>>>

دسیسۀ سبز

در پیچ و خم دنیای سیاست ایران، دردناک تر از سکوت عالمان، دشوارتر از گناه هم خونان، غمناک تر از خیانت یاران و دلخراش تر از همدستی گستاخان، دسیسۀ سبز شیران کاغذی میهن است. این روزها، در میان هیاهوی وعده ها و خواسته ها، پیشنهادها و برنامه ها، معجون مسخرۀ "دمکراسی هدایت شده" یا "دمکراسی حداقلی" نسخۀ اسلامی دیگری است که مدعیان اصلاح طلبی حکومت ملاهان برای "مستضفان" به تنگ آمده پیچیده اند و جاهلانه به عنوان متفکر نواندیش مذهبی، ملت را دوباره به بیراه کشیده اند>>>

We need to educate ourselves

Human rights violation in the USA does not by any means justify human rights violation in Iran>>>

عبيد زاكاني را گفتند اسلام را چگونه ديدي؟

و شعری از اینجانب>>>

It was summer of 72

It was summer of 1972. It is a memory but plays like a dream in my head. I spent a lot of time with my youngest uncle Hamid and his friends. Mostly Hadaf graduating year students who were ok with a kid my age hanging with them. I was good at Takhte, convoluted jokes & conversations, and could handle their version of Shah/Vazir that included real slaps that left finger prints on the face for a good half a day, Otooye Atashin that could take a chunk of your hair off, and Shah's takht who would literally sit on you throughout his reign that was always longer than appropriate and ended up in tyranny no matter who got to be king>>>

A Bowl of Sholeh Zard for My Valentine

A short story about a plate of Sholeh Zard (Persian rice pudding) and my Valentine’s date. >>>

A response to "Khaaharam Ey Dokhtar-e Iran-Zamin"

I came across a poem, written on a banner in Tehran>>>

Dear China

I mean no disrespect when I say that the Chinese smell of piss and look like rats and nobody likes them>>>

Uncle Parviz

Off the Silk Road
Our Land Rover is parked in a gravel lot
We have rhubarb drink over white cotton fields
With no end, fresh morning breeze over Neyshabur
Turquoise land sings to its Roof, Mount Binâlud
And smiles at us young children from Tehran
Our vacant summer time
In Grandpa’s >>>