وقتی‌ اخبار ایران را مرور می‌‌کنی‌ کمتر پیش میاد که خبری رو بخوانی که باعث سرور و مسرت قلب بشود مخصوصا در این چند سال . دیشب وقتی‌ که مثل عادت همیشه اخبار رو می‌‌خواندم به خبری [1] چشمم خورد که باعث شد که به یاد گذشته افتادم.

دوستانی که بعد از سال ۵۷ به مدرسه رفتند حتما می‌‌دونند که "جشن تکلیف" چی‌ بود. وقتی‌ که ما ۹ سالمان بود باید از طرف خانواده جایزه ای‌ که شامل جانماز، مهر،مقنعه، چادر بود به ما طی‌ مراسمی در مدرسه داده میشد و از روز بعد هم به اجبار باید نماز ظهر و عصر رو در نماز خانه مدرسه در کنار بقیه دانش آموزان به جماعت اجرا می‌‌کردیم.

البته چونکه خانواده من مسلمان و مذهبی‌ بودند خواندن نماز برای من مشکلی‌ نبود ولی‌ در آن سن به این موضوع فکر نمی‌‌کردم که شاید این عمل خواسته قلبی عده‌ای از دانش آموزان نباشد و اگر مسلمان نبودند چه پیش می‌‌آمد و هیچ وقت هم تجربه تلخ همسرم و بسیار دوستان بهایی رو نداشتم که با تنبیه بدنی و شنیدن الفاظ زشت مجبور به خواندن نماز جماعت در مدرسه بشوم واکنون که در موردش فکر می‌‌کنم باعث شرم و ناراحتی‌ می‌‌شود.

و گفتنیست  که این بار اول نیست که دانش آموزانی که از خانواده‌های بهایی هستند مورد نوازش قرار می‌‌گیرند !!! ملاحظه بفرمایید. [2]

معلم گرامی، هم میهن عزیز  ...

باعث تاسف است که به جبر این کودکان را به دیانت اسلام و آئین رسول اکرم حضرت محمد(ص) دعوت می‌کنید. اگر هم قصد شما عزیز خیر است چرا با توسل به زور و تنبیه بدنی . دوست من درس معلم گر‌ بود زمزمه محبتی جمعه به مکتب آورد طفل گریز پا را.

همچنین سن بلوغ در دیانت اسلام ۹ سال نه ۷ سال!! و بر خلاف دیانت اسلام در آئین بهایی کودکی که در یک خانواده بهایی به دنیا بیاید و تربیت شود آن کودک  "بهایی زاده" است نه "بهایی" و اصلا کودک، کودک است مسلمان، بهایی، .... ندارد.

در آخر کلام من با شما این است...

بهارستانی است به نام مدرسه، گٔل‌هایی‌ به نام دانش آموز و باغبانی به نام معلم چشم امید به دستان پر مهر و داستان مهر آفرینی شماست که چگونه در بهارستان مدارس گلها را به عشق و محبت پرورش می‌‌دهید.

به امید ایرانی‌ آزاد بدور از تعصب و خشونت

جانتان خوش باد

مونا