پیش از این با الهام از مقالۀ "استبداد دینی و دین استبدادی [1]" مهدی مظفری، رئیس مرکز مطالعات اسلام‌گرایی و افراطی‌گری دانشگاه آرهوس دانمارک، چند سطری تقدیم شد [2].

در جدیدترین مقالۀ مظفری، "چهار عامل عقب ماندگی خاور میانه و جهان اسلام [3]" ارقام هولناکی در رابطه با ٢٢ کشور عرب ارائه شده؛ منجمله:

کل درآمد ناخاص سالانه این ٢٢ کشور که در میان آنها بزرگ‌ترین تولیدکنندگان نفت و گاز جهان هستند تنها معادل درآمد ناخالص سالانه اسپانیا است که نه نفت چندان دارد و نه گاز: (حدود ۶۰۰ میلیارد دلار در آستانه قرن حاضر).

مجموع تمام نشر کتاب در این بیست و دو کشور معادل است با نشر کتاب در یونان. در همینحال رقم بیسوادی و تبعیض جنسیتی در این بیست و دو کشور بسیار بالاست."

ناگفته پیداست که اوضاع در ایران با آنهمه منابع طبیعی و خلاقیت و استعدادهای انسانی، تفاوت ماهوی چندانی، خصوصاً تحت حاکمیت نظام پربرکت مسلمین "اصلاح طلب" و غیره، با این کشورها ندارد.

سئوال:

آیا " مسئله اینست که در خاورمیانه اسلامی، اعتقاد جای خرد، و دین جای فلسفه را گرفته‌است"؟

چرا ایرانیان بسرعت در کشورهای آزاد شکوفا میشوند و در ایران نه؟

آیا قبول واقعیات عینی و تلاش برای یافتن راه برونرفت از مخمصه؛ مستلزم و الزاماً ضدیت با دین اسلام است؟

با چماق تکفیر [4] اسلامیستهای معمم و فوکولی چه باید کرد؟

تبریک