مُلکِ ما را جَهل وجِورو نِکبتِ ملا زَده
شیخکی افعی صفت چنبر در آن بالا زَده

کُشته و دزدیده و دربندکرده ملتی
بهرِ ویرانی ایران آستین بالا زده

ای بسا آزاده در زندان وبندش جان سُپرد
وی بسی آواره کز درد جدایی ها بِمُرد

ضد زن، ضد تو و ضد همه تاریخ ماست
اینچنین بیگانه ای خود را برادر جا زده

زانکه هم نادان و هم بیگانه است
طبل بد نامی ایران در همه عالم زده

غَربیان اطراف ما تهدیدوغوغا می کنند
تازیان از شادمانی جشن بر پا می کنند

در چنین وضعی که ایران در بلاست
بوی جنگیدن، جدایی، در فضا ست

فکرما گر نیست ایران،نارواست
در چنین وضعی که ایران درغمست
خانه ی آزادگان پُر ماتم ست

ما نشاید، بی هدف، غفلت زده
بر خلاف رای عقل و مکتب و دانشکده

جای پیوستن به همدردان خویش
بال و پر دادن به همرزمان خویش
هی بگوییم: تو بدی؛ اینهم بده، اونهم بده

شرط پیروزی همه دانیم باشد اتحاد
پس چرا در باغمان بَذرِجداییها فتاد

گر نخواهی کشورخود بیش ازین ماتم زَده
گرنخواهی شیخ شیادان بماند یک سده
هی نگو: تو بدی، اینهم بده، اونهم بده

آنچه سازد کشورت آزاد وشاد
خوب دانی وحدتست و اتحاد

کن خرد را محور و بگذر زتقلید و شعار
هرکه باهم خوانَدَت او را رفیق خود شمار

هیچ ایرانی بجز"آزادی ایران" نخواست
گرچه چپ باشد، میان رو، یا که راست

خانه گشته مسجدی افسرده و ماتم زده
هی نگو: تو بدی، اینهم بده، اونهم بده

عیب باشد در من و تو بی شمار
حُسن بین و پایه بر خوبی گذار

مهربانتر، با محبت درسگوی
کم فراگیرد کسی از طعنه زن یا تندخوی

فرصتی کم مانده از دستش نده
هی نگو: تو بدی، اینهم بده، اونهم بده